മൃത്യോർമാ അമൃതം ഗമയ !!

മൃത്യോർമാ  അമൃതം ഗമയ !!

(സി  അച്യുത മേനോനെപ്പറ്റി  ഒരനുസ്മരണം)

ഡോ. എം പി ചന്ദ്രശേഖരൻ

(14.8.1994 നു ജനയുഗം വാരാന്ത്യ പതിപ്പിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ലേഖനം.)

__________________________________________________________________________________________________

തമിഴ് നാട്ടുകാരനായ സുഹൃത്തിനെ തൃശ്ശൂർ പട്ടണം ചുറ്റിക്കാണിക്കാൻ വൈകുന്നേരം ലോഡ്ജ് മുറിയിൽ നിന്നിറങ്ങിയതായിരുന്നു. ചെമ്പോട്ടി ലെയ്നിൽ എത്തിയപ്പോൾ കണ്ടു, പതുക്കെ നടന്നു വരുന്നു സി. അച്ചുത മേനോൻ. തൊട്ടടുത്തെത്തിയപ്പോൾ മുഖമുയർത്തി എന്നെ നോക്കി.

"അ: ചന്ദ്രനോ? എന്താ ഇവിടെ?"

"പരീക്ഷയാണ്, എഞ്ചിനിയറിങ് കോളേജിൽ"

"താനിപ്പോ ആർ ഈ സി യിൽ തന്നെയല്ലേ?"

"അതേ"

ഒരുമിച്ചു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു, (ഇളയ മകൻ) രാമൻ കുട്ടിയുടെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞു. അതിനു ക്ഷണിക്കുവാൻ തിരുവനന്തപുരത്തു പോയപ്പോൾ അമ്മയെ കണ്ടിരുന്നു. അതിനു ശേഷം വിവരങ്ങളൊന്നും അറിയാറില്ല. ഞാൻ എല്ലാ വിവരങ്ങളും ചൂടോടെ അറിയാറുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്നെ നോക്കിയൊന്നു ചിരിച്ചു. റൗണ്ടിലൂടെ നടന്നു തേക്കിൻ കാട് മൈതാനത്തേക്കു കയറുന്നതു വരെ വീട്ടുകാര്യങ്ങൾ  മാത്രമേ സംസാരിച്ചുള്ളു.

പിരിയുമ്പോൾ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: "ഇവിടെ വയസ്സന്മാരുടെ ഒരു ക്ലബ് ഉണ്ട്, ആലിൻ ചുവട്ടിൽ. അവിടെ കുറച്ചു നേരം ഇരുന്ന് വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങും"

"ഇപ്പൊ ആരോഗ്യമൊക്കെ....?"

"ചികിത്സയുണ്ട്, പ്രധാനമായും  അമ്മിണിയുടെ വക."

യാത്ര പറഞ്ഞു റൗണ്ടിലേക്കിറങ്ങിയപ്പോൾ ഞാൻ സുഹൃത്തിനോട് ചോദിച്ചു,  "അതാരാണെന്ന് മനസ്സിലായോ?"

"എനക്കെപ്പടി തെരിയും ? സം റിലേറ്റീവ്"

അടുത്ത കാലം വരെ കേരളം ഭരിച്ച മുഖ്യ മന്ത്രി യുടെ കൂടെയാണ് ഇത്രയും നേരം നടന്നതെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾക്ക്‌ ബോധക്ഷയം വരുന്നത് പോലെ തോന്നി. വെള്ള മുണ്ടും ഷർട്ടും ഒരു പഴയ കുടയുമായി നടന്നു നീങ്ങുന്ന മുൻ മുഖ്യമന്ത്രി ദൂരെ എത്തിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. നിർന്നിമേഷനായി അദ്ദേഹം പോയ വഴിയേ നോക്കിനിന്ന ഡോ. സേതുരത്നത്തിന്റെ കണ്ണിൽ വെള്ളം നിറഞ്ഞു. തേക്കിൻ കാട് മൈതാനത്തെ ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ അലിഞ്ഞു ചേരുന്ന ഒരു മുൻ മുഖ്യമന്ത്രിയോ? മഹാന്മാരെ പറ്റി പുസ്തകത്തിൽ വായിച്ചിട്ടേയുള്ളു, നേരിൽ കാണുന്നത് ആദ്യമായാണ്.

        *                                               *                                                *

പ്രഗത്ഭന്മാരും പക്വമതികളും  നിസ്വാർത്ഥ സേവകരും അണിനിരന്ന ഒരേയൊരു മന്ത്രിസഭയേ കേരളത്തിലുണ്ടായിട്ടുള്ളു.: 1957 ലെ ആദ്യത്തെ കേരള മന്ത്രിസഭ. പിൽക്കാലത്തു കേരളത്തെ ഗ്രസിച്ച അഴിമതിയുടെയും  വർഗീയതയുടെയും അർബുദ കോശങ്ങൾക്ക് ബീജാവാപം  നടത്തിയ  വിമോചന സമരത്തിനു ശേഷം 1959-ൽ  കേന്ദ്രം ഭരിച്ചിരുന്ന  ഒരച്ഛൻ, മകളുടെ നിർബന്ധത്തിനു വഴങ്ങി, ജനാധിപത്യ മൂല്യങ്ങളെ കാറ്റിൽ പറത്തിക്കൊണ്ട്  മന്ത്രിസഭ  പിരിച്ചുവിട്ടു. മന്ത്രിസഭ വീണ് ഒരു നിമിഷം പോലും  മന്ത്രിമന്ദിരങ്ങളിൽ താമസിക്കാൻ ആരും തയ്യാറായില്ല. അന്ന് അച്ഛൻ വ്യവസായമന്ത്രി കെ പി ഗോപാലന്റെ പ്രൈവറ്റ് സെക്രട്ടറി യായിരുന്നു. കുക്കിലിയ ലെയ്‌നിൽ ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിനടുത്ത ഒരു വാടക വീട്ടിലേക്കാണ് അച്യുതമേനോനും കുടുംബവും താമസം മാറ്റിയത്. മൂത്ത രണ്ട് കുട്ടികളും കോട്ടൺ ഹിൽ ഹൈസ്‌കൂളിൽ പഠിക്കുന്നു, സ്‌കൂളിൽനിന്നു വളരെ ദൂരെയൊന്നും പോയി താമസിക്കാൻ പറ്റില്ല.

അച്ഛനുമായി അടുത്ത പരിചയമുണ്ടെന്നതു ശരിതന്നെ. എന്നാലും മുൻ മന്ത്രിയല്ലേ? പോരാത്തതിന് ശുണ്ടി ക്കാരനും. ഞങ്ങളുടെ സമീപനം ഭയ-ഭക്തി-ബഹുമാനാദരവുകളോടെയായിരുന്നു. താമസം മാറ്റിയതിന്റെ പിറ്റേ ദിവസം അമ്മിണിയമ്മയും കുട്ടികളും കൂടി സന്ധ്യക്ക്‌ വീട്ടിൽ കയറിവന്നു. അന്ന് ഞാൻ SSLC ക്ലാസിലാണ്, അനിയൻ ദിവാകരൻ എട്ടാം ക്ലാസ്സിലും. അമ്മിണിയമ്മ പറഞ്ഞു, മൂത്ത മകൾ സതി ഒമ്പതിലും രാധ ഏഴിലുമാണ് പഠിക്കുന്നത്‌. ഇനി ചന്ദ്രനു മാത്രം പുസ്തകം വാങ്ങിയാൽ മതി. ബാക്കി എല്ലാവർക്കും പഴയ പുസ്തകം കിട്ടും.  ഒരൊറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് എത്രയോ കാലത്തെ പരിചയത്തിന്റെ അടുപ്പമായിരുന്നു, അമ്മിണിയമ്മക്ക്. സാമ്പത്തികമായി പരാധീനതകളുള്ള സാധാരണക്കാരുടെ കുടുംബമായിരുന്നു, അച്യുതമേനോന്റേത്.  മറ്റുള്ളവരുമായി അടുത്തിടപഴകാനുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ വൈമുഖ്യം പരിഹരിച്ചിരുന്നത് അമ്മിണി അമ്മയായിരുന്നു. രണ്ട് വീടുകളും  തമ്മിൽ നിലനിന്നു പോന്ന ദൃഢമായ സ്നേഹബന്ധത്തിന്റെ അടിത്തറ അമ്മയും അമ്മിണി അമ്മയും തമ്മിൽ കൈമാറിയിരുന്ന വെളിച്ചെണ്ണ, ഉള്ളി, ചക്കക്കുരു തുടങ്ങിയ അമൂല്യ വസ്തുക്കളായിരുന്നിരിക്കണം . എനിക്കു ചെറിയൊരു പരാതിയുണ്ടായിരുന്നു: അമ്മിണിയമ്മ ദിവാകരനോട് (എന്റെ അനിയൻ) ഇത്തിരി പക്ഷഭേദം കാണിക്കുന്നു എന്നു. എന്നും അവർക്കു അവനോടായിരുന്നു കൂടുതൽ അടുപ്പം.

                            *                      *                   *

അറുപത്തിരണ്ടിൽ ചൈനീസ് ആക്രമണം നടന്നപ്പോൾ രാജ്യസ്നേഹത്തിന്റെ കുത്തകാവകാശം ഭരണപക്ഷത്തിരുന്ന കോൺഗ്രസ് , ലീഗ്, പി എസ് പി കക്ഷികൾ കയ്യടക്കി. അച്ചുതമേനോനെപ്പോലെയുള്ള പല ദേശാഭിമാനികളെയും പിടിച്ചു ജയിലിൽ ഇട്ടു. വിവരമറിഞ്ഞു അമ്മ അമ്മിണിയമ്മയെ കാണാൻ ഇറങ്ങുമ്പോഴേക്കും അവരും ഇളയമകൾ രാധയും കൂടി കയറിവന്നു, ഒന്നും സംഭവിക്കാത്ത മട്ടിൽ. വന്ന ഉടനെ മുഖ്യമന്ത്രി ആർ. ശങ്കറിനെ ഫോണിൽ വിളിച്ചു. (അന്ന് അവരുടെ വീട്ടിൽ ഫോൺ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല) "ജയിലിൽ ഇടുന്നതൊക്കെ നിങ്ങളുടെ കാര്യം. സുഖമില്ലാത്ത ആളാണ്, മരുന്നും ഭക്ഷണവും ക്രമം തെറ്റിയാൽ സംഗതി മോശമാണ്. വല്ലതും സംഭവിച്ചാൽ- ഞങ്ങൾ കമ്മ്യൂണിസ്റ് കാരാണെന്നു അറിയാമല്ലോ? ". സംഭാഷണം കഴിഞ്ഞു ഫോൺ വെച്ചശേഷം അവർ ചിരിച്ചു, കണ്ണിറുക്കി. "കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല, വെറുതെ വിരട്ടിയതാണ്. അവർ ഡോ: പൈയെക്കൊണ്ട് ഇടക്കിടെ പരിശോധിപ്പിക്കാനുള്ള ഏർപ്പാട് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്”.

ഭർത്താവിനെ ജയിലിൽ  അടച്ചാൽ ഭാര്യക്കുണ്ടാവുന്ന ദൈന്യതയൊന്നും അവർക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഹാവൂ ഇതൊക്കെ എത്ര കണ്ടിരിക്കുന്നു?? ഈ രാധയെ വയറ്റിലുള്ളപ്പോൾ അച്യുതമേനോൻ ഒളിവിലായിരുന്നു. വരവും പോക്കും മണത്തറിഞ്ഞ പോലീസുകാർ നിരന്തരം ശല്യപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഗർഭിണിയായ അമ്മിണിയമ്മയോട്  ഏറ്റവുമൊടുവിൽ അച്യുതമേനോൻ വന്നതെപ്പോഴാണെന്നു ചോദിച്ചു. കഴിഞ്ഞ ഒരു വര്ഷമായിട്ടു ഇങ്ങോട്ടു വന്നിട്ടേയില്ല എന്നു മറുപടി. "അപ്പോൾ ഇതോ?" ലാത്തി വയറ്റിലേക്ക് ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് പോലീസുകാരന്റെ ചോദ്യം . "അതിനെന്താ, അയലത്ത് ആൺപിള്ളാരില്ലേ?". ഇതു പറയാനുള്ള തന്റേടം  അന്ന് എവിടെനിന്നു കിട്ടി എന്നറിയില്ല. പഴയ കാലം ഓർത്തു കൊണ്ട് അമ്മിണിയമ്മ പറഞ്ഞു "അന്ന് അങ്ങനെ പറയാനാണ് തോന്നിയത്"

                  *                      *                    *

അച്യുതമേനോന്റെ ചിത്രങ്ങൾ--മനസിൽ തെളിയുന്നതൊന്നും വ്യക്തിയുടേതല്ല, വ്യക്തിത്വത്തിന്റേതാണ്. ബസ്സിറങ്ങി, കയ്യിലുള്ള പത്രം വെയിലിനെതിരെ പിടിച്ചു നടന്നു വരുന്ന മുൻ മന്ത്രി, മകളുടെ കല്യാണത്തിന്  കനകക്കുന്ന് കൊട്ടാരത്തിൽ ക്ഷണിക്കപ്പെട്ട അതിഥികൾക്കെല്ലാം നാരങ്ങാ വെള്ളവും ഓരോ പൂവും കൊടുത്തു സത്കരിച്ച മുഖ്യമന്ത്രി, അങ്ങോട്ടു  വാ തോരാതെ പറയുന്നത് മുഴുവൻ കേട്ട ശേഷം ഒറ്റ വാചകത്തിൽ മറുപടി പറയുന്ന കാരണവർ- എല്ലാം തന്നെ.

            മുഖ്യമന്ത്രിയായിരിക്കെ പാളയത്തെ  കന്റോണ്മെൻറ് ഹൗസിൽ ആയിരുന്നു താമസം. ക്ലിഫ് ഹൗസിൽ കോണിപ്പടികളുണ്ട്. ഹൃദ്രോഗത്തിനു ചികിത്സയിലായിരുന്നതിനാലാണ്  ഒറ്റ നിലയുള്ള വീട്ടിൽ താമസമാക്കി യത്. ആ കാലത്ത് ഞാൻ അവിടുത്തെ സ്ഥിരം സന്ദർശകനായിരുന്നു. ഇന്നത്തെ പോലെ മന്ത്രി മന്ദിരത്തിൽ രാഷ്ട്രീയക്കാരുടെയും നിവേദനക്കാരുടെയും തിരക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല. മുണ്ടും ബനിയനുമായി അകത്തളത്തിൽ  ഈസി ചെയറിലിരുന്നു പത്രം വായിക്കുന്ന മുഖ്യമന്ത്രിയെ കുറെ നേരം ബോറടിക്കാനുള്ള അവസരവും അവകാശവും എനിക്കു കിട്ടിയിരുന്നു. ആർ ഈ സി യിലെ അദ്ധ്യാപക നേതാവെന്ന നിലയിലും ഈ അവസരങ്ങൾ ഞാൻ ഉപയോഗപ്പെടുത്തി. സ്ഥാപനത്തിൽ ഒരനീതി നടക്കാൻ പോകുന്നു എന്നു പറഞ്ഞാൽ ചോദിക്കും, "അതെങ്ങനെയാ?".  ഞാൻ പറയും, അതങ്ങനെയാണ്. മന്ത്രിമാർക്കും ഉദ്യോഗസ്ഥന്മാർക്കും "അങ്ങനെ" പലതും ചെയ്യാനുള്ള മാനസികാവസ്ഥയുണ്ട്. മുഖ്യമന്ത്രിയോട് വ്യവസ്ഥിതിയെപ്പറ്റി വാ തോരാതെ സംസാരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ചാരുകസാലയിൽ, പത്രത്തിൽ നിന്നു മുഖമെടുക്കാതെ ശ്രദ്ധിക്കും. ഒരു ദിവസം എന്റെ പരാതികൾ ഉച്ച-സ്ഥായിൽ എത്തിയപ്പോൾ അദ്ദേഹം പത്രം താഴെ വെച്ചു. "അമ്മിണീ ചന്ദ്രന് ചായ കൊടുത്തോ?".

പെട്ടെന്ന് "മോക്ഷപ്പകിടയിലെ"  കരു പോലെ പത്താം ക്ളാസിലേക്കിറങ്ങിയ അനുഭവം. വള്ളി ട്രൗസറിട്ട കുട്ടി മഹാകാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞതുപോലത്തെ ജാള്യത. ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ ഇഡ്ഡലിയും ചായയും കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കെ അദ്ദേഹം എന്നോട് പറഞ്ഞു, "ചന്ദ്രൻ എഞ്ചിനിയറല്ലേ, ഒരു സിസ്റ്റം പൊളിക്കണമെങ്കിൽ അകത്തുനിന്നുള്ള സമ്മർദ്ദം കൊണ്ടേ കഴിയൂ എന്നു ഞാൻ പറഞ്ഞു തരണോ?  You have to work for it.  അർഹിക്കുന്നെങ്കിൽ മാത്രമേ പുറത്തു നിന്നു സഹായം കിട്ടൂ".

               *                           *                         *

ഇത്രയും സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ അച്യുതമേനോനുമായി ഇടപഴകിയിട്ടുണ്ടെന്നു പറയുമ്പോൾ എന്റെ മക്കൾ പറയും, അച്ഛൻ "ഗുണ്ട്" അടിക്കുകയാണെന്നു. അവർക്കതു നേരിൽ കാണിച്ചു കൊടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞെങ്കിൽ!! ഈ. എം ഫോസ്റ്റർ ഗാന്ധിജിയെപ്പറ്റി പറഞ്ഞതുപോലെ കുറച്ചു കാലം കഴിഞ്ഞാൽ ഇങ്ങനെയൊരു മനുഷ്യൻ ജീവിച്ചിരുന്നെന്നു പോലും ആരും വിശ്വസിക്കില്ല. ആശിച്ചു പോവുകയാണ്, കാലത്തെ പുറകോട്ടു തിരിക്കാൻ, മരണത്തെ തടഞ്ഞു നിർത്താൻ.

                               ===============00000000000==================

റാഗിംഗ്: സാഡിസത്തിന്റെ പര്യായം

റാഗിംഗ്: സാഡിസത്തിന്റെ പര്യായം

ഡോ. എം പി. ചന്ദ്രശേഖരൻ

2016 ജൂലായ് 13-ന്റെ മാതൃഭൂമിയിൽ ഈ ലേഖനത്തിന്റെ ഭാഗങ്ങൾ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. എഡിറ്റു ചെയ്തു കളഞ്ഞ ഭാഗങ്ങൾ ചുവന്ന മഷിയിൽ കൊടുത്തിരിക്കുന്നു 

പുതിയ അദ്ധ്യയനവർഷം തുടങ്ങി. റാഗിങ്ങ് എന്ന അർബുദ രോഗം അവിടവിടെ തല പൊക്കിത്തുടങ്ങി. പ്രൊഫഷനൽ കോളേജുകളിൽ നിന്ന് ഈ രോഗം പ്ലസ്ടു തലത്തിലേക്കു വ്യാപിച്ചതായി കാണുന്നു. കഴിഞ്ഞ വർഷം  പാലക്കാട്ട് ഒരു പ്ലസ് വണ്‍  വിദ്യാർത്ഥിയുടെ ചെകിട് അടിച്ചു പൊട്ടിച്ചു. അതാണു ഇപ്പോൾ കാണുന്ന റാഗിംഗ്. പ്രൊഫഷനൽ കോളേജുകളിലേക്കുള്ള പ്രവേശനം തുടങ്ങുന്നതോടെ  ഇതിന്റെ ഭീകരമുഖം എല്ലാ മെഡിക്കൽ-എഞ്ചിനിയറിംഗ് കോളേജുകളിലും കണ്ടു തുടങ്ങും. മലീമസമായ മാനസികാവസ്ത്ഥയിലുള്ള സാഡിസമാണു ഇതിന്റെ ഉദ്ഭവസ്ഥാനം  മറ്റു രോഗങ്ങൾ പോലെ തന്നെ നല്ല ചികിത്സയുടെ അഭാവമാണ് ഇത് ഇത്രയധികം പടർന്നു പിടിക്കാനും പുതിയ പുതിയ രൂപങ്ങളിൽ  വളർച്ച പ്രാപിക്കാനും  കാരണമായത്.

ഈ വർഷം റാഗിംഗിന്റെ ഒരു ഭീകര മുഖം കണ്ടത് കർണാടക സ്റ്റേറ്റിൽ നിന്നാണ്. നഴ്സിങ്ങിന് പഠിക്കുന്ന ഒരു മലയാളി പെൺകുട്ടിയെ സീനിയർ വിദ്യാർത്ഥിനികൾ ദേഹോപദ്രവം ഏൽപ്പിക്കുകയും വിഷം കുടിപ്പിക്കുകയും  ചെയ്തു എന്നാണ് കേസ്. അന്നനാളം പൊള്ളി അവശയായ കുട്ടി ഇപ്പോൾ ചികിത്സയിലാണ്; കുഴൽ വഴിയാണ് ഭക്ഷണം കൊടുക്കുന്നത്.

 രണ്ട് വർഷം മുൻപ്  പത്രങ്ങളിൽ വന്ന ഈ വാർത്ത ശ്രദ്ധിക്കുക:

“കോഴിക്കോട് മെഡിക്കൽ കോളേജിൽ ഭീകരമായ റാഗിംഗ് നടക്കുന്നു. ജൂനിയർ വിദ്യാർഥികളെ ഉറങ്ങാനോ പഠിക്കാനോ അനുവദിക്കുന്നില്ല. ഉയർന്ന റാങ്കുള്ള 250 ഒന്നാം വർഷ വിദ്യാർഥികളിൽ 190 പേർ പരീക്ഷയിൽ തോറ്റു. റാഗിംഗ് സഹിക്കവയ്യാതെ 22 പേർ ഹോസ്റ്റൽ വിട്ടു വീട്ടിലേക്കു താമസം മാറ്റി. പ്രിൻസിപ്പൽ നേരിട്ടു വന്നു മൂന്നു സീനിയർ വിദ്യാർഥികളെ രാത്രി സമയത്ത് ഹോസ്റ്റലിൽനിന്നു പിടികൂടി”.  പിന്നീട് എന്ത് സംഭവിച്ചുവെന്നതിന്റെ വാർത്തകളൊന്നും കണ്ടില്ല. ഇത്തരം കേസുകളോട് പൊതുവെ ഒരു മൃദു സമീപനമാണ് അധികാരികൾ അവലംബിച്ചു കാണുന്നത്.  വാസ്തവത്തിൽ ഉരുക്കുമുഷ്ടി  മാത്രമേ ഇതിനു പരിഹാരമായുള്ളൂ.

കേന്ദ്രത്തിന്റെയും സ്റ്റേറ്റിന്റെയും നിയമപ്രകാരം അഞ്ചു വർഷം വരെ തടവു ശിക്ഷ കിട്ടാവുന്ന ക്രിമിനൽ കുറ്റമാണു റാഗിങ്ങ്. ഒറിജിനൽ നിയമമനുസരിച്ച്  കേസു നേരെ പോലിസ് സ്റ്റേഷനിൽ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യാനേ പ്രിൻസിപ്പലിന്നു അധികാരമുള്ളൂ. പിന്നീട് വന്ന സുപ്രീം കോടതി വിധി പ്രകാരം പ്രിൻസിപ്പലിന്നു അന്വേഷണം നടത്തി ശിക്ഷ വിധിക്കാം, പക്ഷെ ലോക്കൽ പോലിസിനെ അറിയിച്ചേ  മതിയാകൂ. റാഗിങ്ങിനെതിരെ നടപടിയെടുക്കാത്ത പ്രിൻസിപ്പലും കുറ്റക്കാരനാണു. കോയമ്പത്തൂരിലെ പ്രശസ്തമായ ഒരു കോളേജിൽ റാഗിങ്ങ് കേസിൽ നടപടിയെടുക്കാൻ വിസമ്മതിച്ച പ്രിന്സിപ്പലിനെ പോലിസ് പിടിച്ചു ലോക്കപ്പിൽ അടച്ചു. ഇന്ത്യൻ ശിക്ഷാ  നിയമപ്രകാരം മോഷണം, കത്തിക്കുത്ത് കൊലപാതകം എന്നിവ പോലെയുള്ള ഒരു ക്രിമിനൽ കുറ്റം തന്നെയാണു റാഗിംഗ്. ഈ കുറ്റം ചെയ്യുന്നവർക്ക് അർഹിക്കാത്ത പരിഗണനയാണ് ഇന്ന് കിട്ടുന്നത്. ഇതിനു കാരണം കുറ്റവാളികളിൽ വലിയൊരു വിഭാഗം സമൂഹത്തിൽ ഉന്നതസ്ഥാനമുള്ളവരുടെ മക്കളാണെന്നതു തന്നെയാണു.  അമേരിക്കയിൽ ഒരു കറുത്ത പയ്യനെ വെടിവെച്ചു കൊന്ന വെളുത്ത പോലീസുകാരൻ നിർദ്ദോഷിഎന്ന് വിധിച്ച കോടതിയുടെ സാമൂഹ്യ   വീക്ഷണമാണു റാഗിംഗ് വീരന്മാർക്കു  ശിക്ഷ കൊടുക്കാതെ വിടുന്ന കോളേജധികാരികൾക്കും.  ഈ മനോഭാവം തന്നെയാണ് റാഗിങ്ങ് എന്ന മഹാരോഗം മാറ്റാൻ കഴിയാത്തതിന്റെ പ്രധാന കാരണം.

റാഗിങ്ങിനെപ്പറ്റി ചർച്ച ചെയ്യുന്നവരിൽ പലരും പറയുന്നത് കേൾക്കാം, ചെറിയ  തോതിലുള്ള കളിയാക്കലും മറ്റും പുതിയ  വിദ്യാർഥികൾക്കു ചുറ്റുപാടുമായി ഇണങ്ങിച്ചേരാനും ധൈര്യം കിട്ടാനും നല്ലതാണെന്നും അതുകൊണ്ടു ഒരതൃത്തി വരെ റാഗിങ്ങിനെ നിരുൽസാഹപ്പെടുത്തേണ്ടെന്നും.  അവർ കഥയറിയാതെ ആട്ടം കാണുന്നു.  നാൽപതു വർഷം മുൻപുണ്ടായിരുന്ന റാഗിങ്ങല്ല ഇന്ന് കോളേജുകളിൽ നടക്കുന്നത്. പരിചയപ്പെടൽ എന്ന വ്യാജേന സംഭവിക്കുന്നത് തെറിയഭിഷേകവും കയ്യാങ്കളിയുമാണു. അച്ഛനെയും അമ്മയേയും പെങ്ങന്മാരേയും തെറി പറഞ്ഞുകൊണ്ടാണ് പരിചയത്തിന്റെ തുടക്കം. അവിടുന്നങ്ങോട്ട് പല തരത്തിലുള്ള പിടിച്ചുപറി നടത്തും. മൊബൈൽ ഫോണ്‍ ചാർജ് ചെയ്യിക്കലാണു ഒരു രീതി. വേറൊന്നു കാന്റീനിൽ കൊണ്ടുപോയി മൃഷ്ടാന്നം തിന്ന ശേഷം പയ്യനെക്കൊണ്ടു കാശു  കൊടുപ്പിക്കൽ. കാശില്ലെന്നു പറഞ്ഞാൽ അവനെയും കൊണ്ട് നേരെ ATM ൽ പോകും. ഭയപ്പെടുത്തി ഉള്ള പണം  മുഴുവൻ എടുപ്പിക്കും. പണത്തിൽ നോട്ടമിട്ടിരിക്കുന്നവർക്കു പ്രധാന ഇര ഗൾഫ് വിദ്യാർത്ഥികളാണ്. ഒരിക്കൽ എട്ടു പേരുടെ ഒരു ഗ്രൂപ്പ് ഇങ്ങനെ പിടിച്ചു പറിച്ച പണവുമായി ഗോവയിലേക്ക് ഒരു ഉല്ലാസ യാത്ര നടത്തി (കോളേജിന്റെ പേരു പറയുന്നില്ല). കടം തീർക്കാൻ ഇനിയും പതിനായിരം രൂപ വേണം. ഒരു പയ്യനോട് പണം കൊണ്ടുവരാൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവന്റെ അച്ഛൻ തന്നെ വന്നു പ്രിന്സിപ്പലിനെ കണ്ടു. അങ്ങനെയാണു എട്ടു പേരെയും പിടികൂടാൻ സാധിച്ചത്. നടന്ന റാഗിങ്ങ് മൂടിവെക്കാൻ കുട്ടികളെ ഉപദേശിക്കുന്നത് അവരുടെ മാതാപിതാക്കൾ തന്നെയാണു. പ്രിൻസിപ്പലിന്നയക്കുന്ന പരാതി  പോലും പേരുവെക്കാതെ, വിവരങ്ങളെല്ലാം മൂടിവെച്ചുകൊണ്ടാണു മിക്ക രക്ഷിതാക്കളും  എഴുതുന്നത്.  തലയും വാലുമില്ലാത്ത പരാതി കിട്ടിയിട്ടു പ്രിൻസിപ്പൽ എന്ത് ചെയ്യാനാണ്?  പിടിച്ചുപറിക്കു പുറമേ അടി, ഇടി, ഭേദ്യം ചെയ്യൽ, ലൈംഗിക വൈകൃതങ്ങൾ എന്നിവയാണു പലരുടെയും കലാപരിപാടി. ഇതെല്ലാം ക്രിമിനൽ കുറ്റങ്ങളാണു. പിടിച്ചാൽ ഒരു ദാക്ഷിണ്യത്തിന്റെയും ആവശ്യമില്ല. ഇതിനെ ഉരുക്കുമുഷ്ടി കൊണ്ട് മത്രമേ നേരിടാൻ പറ്റൂ. ഉരുക്കു മുഷ്ടി കൊണ്ട് നേരിടാൻ കോളേജിനെ സജ്ജമാക്കേണ്ടതുണ്ട്.

ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ് കാലികറ്റ് NIT  യിൽ (അന്ന് REC ) പുതിയ വിദ്യാർത്ഥികളേയും രക്ഷിതാക്കളേയും അഭിസംബോധന ചെയ്തു സംസാരിക്കവേ ഒരു സ്ത്രീ എഴുന്നേറ്റു നിന്ന് ചോദിച്ചു: "ഇവിടെ റാഗിങ്ങ് ഉണ്ടോ സാർ??" ഞാൻ പറഞ്ഞു, "ഈ വർഷം റാഗിങ്ങ് ഉണ്ടെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ അത് വേണ്ടും വിധം കൈകാര്യം ചെയ്തോളാം, ഭയപ്പെടേണ്ട. പക്ഷെ അടുത്ത വർഷം   ഭവതി ഈ സമയത്ത് ഇവിടെ വന്ന് ഇതേ ചോദ്യം ചോദിക്കണം. അങ്ങനെ ചെയ്യാമെങ്കിൽ നമുക്ക് റാഗിങ്ങ് പരിപൂർണമായി തുടച്ചു നീക്കാം."  ഉത്തരം പകുതി പേർക്ക് മനസ്സിലായില്ല. ഞാൻ തുടർന്നു: ഈ വർഷത്തെ റാഗിങ്ങ് നിങ്ങളുടെ കുട്ടി അനുഭവിക്കേണ്ടിവരുമോ എന്ന ഉത്കണ്ഠ  തീർത്തും  ന്യായം  തന്നെ. അടുത്ത വർഷം നിങ്ങളുടെ കുട്ടി ജൂനിയറെ റാഗ് ചെയ്യുന്നതിൽ നിങ്ങൾക്കു ഉത്കണ്ഠയുണ്ടോ?  എന്റെ കുട്ടി അടുത്ത വർഷം റാഗ് ചെയ്യില്ല എന്ന് ഉറപ്പു വരുത്താൻ നിങ്ങൾ തയ്യാറാണോ? റാഗിങ്ങിനെച്ചൊല്ലി ഉത്കണ്ഠാകുലരായ മാതാപിതാക്കളാരും തന്നെ തങ്ങളുടെ മക്കൾ റാഗ് ചെയ്യുന്നുണ്ടോ എന്ന് അടുത്ത വർഷം  അന്വേഷിക്കാറില്ല.  തെളിവുകളുടെ കൂമ്പാരത്തോടെ പിടിക്കപ്പെട്ടാൽ പോലും മക്കളെ ഗുണദോഷിക്കുന്നതിനു പകരം അവരെ ന്യായീകരിക്കാനും, ഉന്നതങ്ങളിൽ സ്വാധീനമുപയോഗിച്ചു ശിക്ഷയിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാനും മാത്രമാണ് മാതാപിതാക്കൾ ശ്രമിക്കുന്നത്.  അസംബ്ലിയും പാർലമെന്റും കർശന നിയമങ്ങൾ പാസാക്കിയിട്ടുപോലും റാഗിംഗ് തുടർന്നുപോകാനുള്ള രണ്ടാമത്തെ കാരണം രക്ഷിതാക്കളുടെ സ്വാർത്ഥത്തിൽ നിന്നുളവായ നിസ്സംഗതയാണ്.

അദ്ധ്യാപകരുടെ അനാസ്ഥയാണു  മൂന്നാമത്തെ പ്രശ്നം. അദ്ധ്യാപകരിൽ നല്ലൊരു ശതമാനം വിശ്വസിക്കുന്നത് അച്ചടക്കം നിലനിർത്തേണ്ടുന്ന ബാധ്യത പ്രിൻസിപ്പലിന്റേതു മാത്രമാണെന്നാണ്. ഇതിൽ പ്രിന്സിപ്പലിനെ സഹായിക്കാൻ ആരും മുന്നോട്ടു വരാറില്ല. അങ്ങനെ ചെയ്യുന്നവരെ ശിങ്കിടികളെന്നും കൈമണിക്കാരെന്നും മുദ്ര കുത്തുന്ന സമ്പ്രദായവും നിലവിലുണ്ട്. ഇതിനു പുറമെയാണ് ശക്തമായ രാഷ്ട്രീയ ചേരിതിരിവുകൾ. കുറ്റവാളിയുടെ രാഷ്ട്രീയം നോക്കി പ്രശ്നത്തിലിടപെടുന്ന ഒരു പറ്റം അദ്ധ്യാപകർ വേറെയുമുണ്ട്.  ഇതെല്ലാം ചേർത്തു വായിക്കുമ്പോൾ മനസ്സിലാകും  മിക്ക കോളേജുകളിലും പ്രിൻസിപ്പൽ ഒരു ഏകാകിയാണെന്നും, സർക്കാറിലെ ഉന്നതർ, രാഷ്ട്രീയക്കാർ, വിദ്യാർത്ഥി, അദ്ധ്യാപക, അനദ്ധ്യാപക സംഘടനകൾ എന്നിവർക്കെല്ലാം കയറി പ്രഹരിക്കുവാനുള്ള  പെരുവഴിയിലെ ചെണ്ട  മാത്രമാണെന്നും.  ഈ ഏകാന്തതയും നിസ്സഹായതയുമാണു പ്രിൻസിപ്പൽമാരെ കടുത്ത തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുന്നതിനു വിമുഖരാക്കുന്നത്. ഇതിന് പുറമേ സ്വന്തം നിലനിൽപ്പിന്റെ പ്രശ്നവുമുണ്ട്: പെൻഷൻ പറ്റാൻ ആറു മാസമുള്ളപ്പോൾ എന്തിനു വെറുതെ വയ്യാവേലി തലയിലേറ്റി വെക്കുന്നു?? എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങളും താനേ തീർന്നു കൊള്ളും. ഈ സ്ഥിതി വിശേഷമാണു പലപ്പോഴും പ്രിൻസിപ്പൽമാരുടെ  നട്ടെല്ലില്ലായ്മയായി  വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടുന്നത്.  നട്ടെല്ലില്ലായ്മ ഒരു സാത്വിക ലക്ഷണമായി കൊണ്ടു നടക്കുന്നവരുമുണ്ട്. അവർ ഒരിക്കലും ഒരു നടപടിയും എടുക്കില്ല. അങ്ങനത്തെ കോളേജുകളിൽ പലതരം മാഫിയാ സംഘങ്ങളാണ് കാര്യങ്ങൾ നിയന്ത്രിക്കുന്നത്. അതിനാൽ ഈ   നട്ടെല്ലില്ലായ്മ  നാലാമത്തെ കാരണമായി ഗണിക്കാവുന്നതാണ്.

പ്രിൻസിപ്പൽമാർ ആദ്യമായി ചെയ്യേണ്ടത് കോളേജിനകത്ത് ശക്തവും സംശുദ്ധവുമായ നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥ നടപ്പിലാക്കുകയാണ്.  കുട്ടികളുടെ വിശ്വാസമാർജ്ജിച്ച ഒരു നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥയുണ്ടെങ്കിൽ അവർ പരാതി കൊടുക്കാൻ ധൈര്യപ്പെടും. അപ്പോൾ റാഗിംഗ് മാത്രമല്ല മറ്റു കുറ്റങ്ങൾക്കും എതിരെ നീതിപൂർവമായ അന്വേഷണം നടത്തുവാനും ശിക്ഷാ നടപടികൾ സ്വീകരിക്കുവാനും പറ്റും. മിക്കവാറും കോളേജുകളിൽ ഇപ്പോൾ കാണുന്നത് കാള പെറ്റു എന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ കയറെടുക്കുന്ന രീതിയാണു. കൃത്യം നടന്നതിന്റെ അടുത്ത ദിവസം ശിക്ഷ പ്രഖ്യാപിച്ചു കഴിയും. കണ്ടവനെ പിടിച്ചു സസ്പെൻഡ് ചെയ്യും, അതിൽ നിരപരാധികളും പെടും. നടപടിക്രമങ്ങളുടെ പിൻബലമില്ലാതെ കൊടുക്കുന്ന ശിക്ഷയ്ക്ക് നിയമസാധുത ഇല്ലാതെ വരും. ഉടൻ രംഗത്തെത്തുന്നത് വിദ്യാർത്ഥി സംഘടനകൾ രാഷ്ട്രീയക്കാർ മറ്റു പ്രമാണിമാർ എന്നിവരായിരിക്കും. അവർ പത്ര മാധ്യമങ്ങളുടെ സഹായത്തോടെ പ്രിൻസിപ്പലിന്റെ  തലയിൽ കയറി കാഷ്ടിക്കുന്നതോടെ സമ്മർദ്ദങ്ങൾക്ക്‌ വിധേയനായി ശിക്ഷാ നടപടികൾ പിൻവലിക്കാൻ നിർബന്ധിതനാവുന്നു. കോളേജിൽ കുറച്ചു ദിവസത്തെ സംഘർഷം, പഠിപ്പു  മുടക്ക് എന്നീ കലാപരിപാടികളോടെ സമാധാനം പുനസ്ഥാപിക്കുന്നു, എല്ലാം പഴയപടി തുടരുന്നു. ഈ നാടകം നടക്കുന്നത് മിക്ക കോളേജുകളിലും ഒരുപോലെയാണ്.   നേരെ മറിച്ച് നിയമാനുസൃതമായി, സുതാര്യമായും കാര്യക്ഷമമായും നടപടിക്രമങ്ങൾ പാലിച്ചും കൊടുക്കുന്ന ശിക്ഷയിൽ കോടതി പോലും ഇടപെടില്ല.  സമ്മർദ്ദവുമായി വരുന്നവരുടെ മുന്നിൽ പ്രിൻസിപ്പലിന്നു പാറ പോലെ ഉറച്ചു നിൽക്കുകയും ചെയ്യാം, ആർക്കും വഴങ്ങാതെ, ആരുടെ മുന്നിലും തല കുനിക്കാതെ. 

നിഷ്പക്ഷമായ അന്വേഷണത്തിന്റെ ആവശ്യം കുറ്റം ചെയ്തവരെ ശിക്ഷിക്കാൻ മാത്രമല്ല, നിരപരാധികളെ കുറ്റത്തിൽ നിന്ന് ഒഴിവാക്കാൻ കൂടിയാണു.  അര ദിവസം കൊണ്ട് നടത്താവുന്ന ഒരു പ്രാഥമികാന്വേഷണം കഴിയുമ്പോൾ തന്നെ സംഭവത്തെ പറ്റി സാമാന്യം വ്യക്തമായ ചിത്രം കിട്ടുന്നതാണ്.  പ്രതികളെന്നു സംശയിക്കുന്നവരെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ ശേഷം അവർക്കെതിരായി ചാർജ് മെമ്മോ തയ്യാറാക്കണം. ഇത് അൽപ്പം വൈദഗ്ധ്യം  ആവശ്യമുള്ള ജോലിയാണ്.  ഒരു കുറ്റകൃത്യത്തെ പലതായി വിഭജിച്ചു ഗൂഢാലൊചന, അനധികൃതമായി സംഘം ചേരൽ തുടങ്ങി കുറ്റവാളികളെ പ്രത്യക്ഷമായോ പരോക്ഷമായോ സഹായിക്കൽ എന്നിങ്ങനെ നിരവധി കുറ്റങ്ങൾ ആരോപിക്കാവുന്നതാണു. പ്രിൻസിപ്പൽമാർ ഈ ജോലിയിൽ അവശ്യം വൈദഗ്ധ്യം  നേടിയിരിക്കണം. വേണ്ടിവന്നാൽ നല്ല ഒരു വക്കീലിന്റെ സഹായം തേടാം.  കുറ്റത്തിന്റെ കാഠിന്യമനുസരിച്ചു അന്വേഷണ വിധേയമായി സസ്പെന്ഡ് ചെയ്തും ചാർജ് മെമ്മോ കൊടുക്കാം.  ചാർജ്ഷീറ്റിനു മറുപടി തരാൻ രണ്ടോ മൂന്നോ ദിവസത്തെ സമയം കൊടുക്കണം. ഈ സമയത്താണു പല ഭാഗങ്ങളിൽ നിന്നും സമ്മർദ്ദങ്ങൾ കയറി വരുന്നത്.  പലരും ഈ സമയത്ത് ദയാ ദാക്ഷിണ്യങ്ങൾക്കായി വരും. അടി കൊണ്ടവന് പരാതിയില്ലെന്ന് പറഞ്ഞു ഒത്തുതീർപ്പിനായി വരും. ഈ സ്റ്റേജിൽ ഇത്തരം ഒരാവശ്യവും പരിഗണിക്കരുത്. കാരണം  ഒത്തുതീർപ്പുകൾ പലപ്പോഴും ബ്ലാക്ക് മെയിൽ ചെയ്തും ഭയപ്പെടുത്തിയുമാണു ഉണ്ടാക്കുന്നത്.  കുറ്റവാളികൾ ആരെന്നു മനസ്സിലാക്കി ശിക്ഷ വിധിക്കുന്ന സമയത്തു മത്രമേ ദയാ ദാക്ഷിണ്യങ്ങൾക്കു സ്ഥാനമുള്ളു.  

മൂന്നു പ്രൊഫസർമാരടങ്ങുന്ന അന്വേഷണ കമ്മിറ്റി ഒരു കോടതി പോലെ പെരുമാറേണ്ടതുണ്ട്. സാക്ഷി വിസ്താരം മുഴുവനും എഴുതിയെടുത്തു സാക്ഷിയെക്കൊണ്ട് ഒപ്പിടീക്കണം. പറ്റുമെങ്കിൽ സാക്ഷി വിസ്താരം പ്രതികളെ ഇരുത്തിക്കൊണ്ടു ചെയ്യുകയും ക്രോസ് വിസ്താരം നടത്തുവാൻ അനുവദിക്കുകയും ചെയ്യാം. (റാഗിംഗ് കേസുകളിലും പെണ്‍കുട്ടികളെ ആക്രമിച്ച കേസുകളിലും ഇത് നിർബന്ധമല്ല). അന്വേഷണത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം സത്യം കണ്ടുപിടിക്കലാണ്. കമ്മിറ്റി അത് പൂർണമായും സംശയരഹിതമായും ചെയ്തിരിക്കണമെന്നു മാത്രം. അന്വേഷണ റിപ്പോർട്ടും കേസ് ഫയലും പ്രിൻസിപ്പലിനു കിട്ടിക്കഴിഞ്ഞാൽ കോളേജ് കൌണ്‍സിലിന്റെ അഭിപ്രായം കൂടി കണക്കിലെടുത്ത ശേഷം ശിക്ഷ വിധിക്കാം. ശിക്ഷയെ സംബന്ധിച്ചുള്ള  അന്തിമ തീരുമാനം പ്രിൻസിപ്പലിന്റേതാണു,  കൗണ്‍സിലിന്നു ഒരു ഉപദേശക സ്ഥാനം മാത്രമേയുള്ളു.   വിധിന്യായത്തിൽ ഏതേതു ചാർജുകളാണു തെളിഞ്ഞത്, ഏതൊക്കെ  വിട്ടുകളഞ്ഞു, ഏതിനൊക്കെ സംശയത്തിന്റെ  ആനുകൂല്യം നല്കി  എന്ന് വ്യക്തമായി പറയുകയും ശിക്ഷ കൃത്യമായി വിധിക്കുകയും വേണം.

ശിക്ഷ തീരുമാനിച്ചതിനു ശേഷം CRPC 235 പ്രകാരമുള്ള ഒരു നോട്ടീസ് കൂടി അവശ്യം കൊടുത്തിരിക്കണം. എന്തുകൊണ്ട് ഈ ശിക്ഷ നിങ്ങളുടെ മേൽ നടപ്പാക്കിക്കൂടാ എന്നതിന് കാരണം കാണിക്കാനാണ് ഈ നോട്ടീസ്. ഇതിനു മറുപടിയായി കേസിൽ വിസ്തരിച്ചു കഴിഞ്ഞ തെളിവുകളോ വാദങ്ങളോ നിരത്തിയാൽ അവ  നിഷ്കരുണം തള്ളിക്കളയേണ്ടതാണു.. കേസ് വിസ്താരത്തിനിടയിൽ അതുവരെ പറഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത കാര്യങ്ങൾ (ഉദാ: മുത്തശ്ശി അകാല ചരമം പ്രാപിച്ചു, ഞാൻ ഉറുമ്പിനെപ്പോലും നോവിക്കാത്ത ഒരു സത്സ്വഭാവിയാണു എന്നിത്യാദി കാരണങ്ങൾ) പറഞ്ഞു ശിക്ഷയിൽ നിന്ന് ഒഴിവാക്കാൻ അപേക്ഷിക്കാം. അവസാനമായി ശിക്ഷ സ്ഥിരീകരിച്ചു കൊണ്ടുള്ള നോട്ടീസോടുകൂടി നടപടിക്രമം പൂർത്തിയാവുന്നു. ദയാഹരജിയും മറ്റും പിന്നീടു വേണമെങ്കിൽ പരിഗണിക്കാം. ഈ നടപടിക്രമങ്ങൾ പ്രകാരം കൊടുക്കുന്ന ശിക്ഷ ഒരു കോടതിയും തള്ളുന്ന പ്രശ്നമില്ല. സാമാന്യ നീതി നടപ്പിലായോ എന്നും പ്രതികൾക്ക് സ്വന്തം നിരപരാധിത്വം തെളിയിക്കാൻ അവസരം കൊടുത്തോ എന്നുമാണ് കോടതി പരിശോധിക്കുക.

രാഷ്ട്രീയക്കാരും പത്രക്കാരും കൂടി  പ്രിന്സിപ്പലിനെ വട്ടം കറക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ ഈ നടപടിക്രമങ്ങളിലുള്ള അജ്ഞത കാരണം പാവം അതിൽ വീണുപോകുന്നു. കാമ്പസ്സിൽ ശക്തമായ നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥ സ്ഥാപിക്കുകയും,  സഹപ്രവർത്തകരെ അതിൽ പങ്കാളികളാക്കുകയും, മുഖം നോക്കാതെ നീതി നടപ്പാക്കുകയും ചെയ്‌താൽ റാഗിംഗ് മാത്രമല്ല, എല്ലാ തരം അച്ചടക്ക രാഹിത്യങ്ങളെയും ഫലപ്രദമായി നേരിടാൻ പറ്റും. വളരെ വേഗം  ഭരണത്തിന്റെ  ഖ്യാതി കുട്ടികളുടെയിടയിലും നാട്ടുകാരുടെ ഇടയിലും പരക്കും. പുറമെ നിന്നുള്ള ഇടപെടലുകൾ താനേ നിലയ്ക്കും. അവിടുന്നങ്ങോട്ടുള്ള യാത്ര പരമ സുഖമായിരിക്കും,  കോളേജിനു പൊതുവെയും  പ്രിൻസിപ്പലിന്നു പ്രത്യേകിച്ചും.

(കാലികറ്റ് എൻ. ഐ.ടി യുടെ ആദ്യത്തെ ഡയരക്റ്ററായിരുന്നു ലേഖകൻ

കേരളമെന്ന ആശയം നിലനിൽക്കുമോ?

"നാട്യപ്രധാനം നഗരം ദരിദ്രം, നാട്ടിൻപുറം നന്മകളാൽ സമൃദ്ധം" എന്ന് കേരളത്തെപ്പറ്റി പാടിയ കവി ഇന്നു വന്നാൽ കീഴ്മേൽ മറിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ഈ നാടിനെപ്പറ്റി എന്ത് പറയുമെന്നറിയില്ല. നാടും നഗരവും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം പരിപൂർണമായും ഇല്ലാതായിരിക്കുന്നു. കാട് നാടായി, നാട് നഗരമായി എന്ന് വലിയകോയിത്തമ്പുരാൻ പറഞ്ഞത് കേരള സംസ്ഥാനം വരുന്നതിനു വളരെ മുന്പായിരുന്നു. ആധുനിക ഭാഷയിൽ ഇതിനു വികസനം എന്ന് പറയുന്നു. വികസനത്തിനർഥം കോൺക്രീറ്റ് കെട്ടിടങ്ങളാണെന്നു ധരിച്ചു വശായിരിക്കുന്നു, നാടും നഗരവും ഒന്നുപോലെ. യഥാർഥ വികസന സങ്കല്പങ്ങളുടെ ദിശാബോധം  ഉണർത്താൻ കഴിവോ അത്മാർഥതയോ ഉള്ള രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിയോ നേതാവോ ഈ നാട്ടിലില്ല എന്നതാണു നമ്മുടെ ഏറ്റവും വലിയ പാപ്പരത്തം.

കേരളത്തിലെ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾ  ബാഹ്യമായി ഇടതു-വലതു ചേരികളായി തിരിഞ്ഞു നില്ക്കുന്നു. യഥാർഥ അന്തർധാരകളിൽ ഇവർ തമ്മിൽ വ്യതാസത്തെക്കാൾ  കൂടുതൽ സമാനതകളാണുള്ളത്. തിരഞ്ഞെടുപ്പു വിജയം, അധികാര മോഹം, ധനസമ്പാദനം എന്നീ  മൂന്നു ലക്ഷ്യങ്ങളാണ് എല്ലാ പാർട്ടികളിലും കണ്ടു വരുന്നത്. ഈ ലക്ഷ്യത്തിലേക്കുള്ള മാർഗ്ഗങ്ങളും ആയുധങ്ങളും ഒന്നു തന്നെയാണു. ജാതി, മതം വർഗീയത എന്നീ ആയുധങ്ങളെ ബ്ലാക്മെയിലിങ്ങ് എന്ന തന്ത്രം കൊണ്ടു സംയോജിപ്പിച്ചാണ് എല്ലാവരും ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് കുതിക്കുന്നത്. ബ്ലാക്മെയിലിംഗ് വിജയകരമായി നടത്തി എതിരാളിയെ മുട്ടു കുത്തിക്കാൻ ചാരന്മാരും പണവും സെക്സും നിർലോഭം വേണ്ടിവരും. ഈ സംവിധാനങ്ങളെയാണു  നാം മൊത്തത്തിൽ രാഷ്ട്രീയം എന്ന് പറഞ്ഞുവരുന്നത്. ഇടതായാലും വലതായാലും തൊഴിലാളിപ്രേമികളും മതേതരന്മാരുമാണു തങ്ങളെന്ന് വരുത്തി തീർക്കാനുള്ളതത്രപ്പാടിലാണ് എല്ലാ പാർട്ടികളും. ഈർക്കിൽ പാർട്ടികൾക്ക് ഈ പ്രശ്നമില്ല. അവർ തങ്ങളുടെ തട്ടകത്തിലുള്ള വോട്ട് ബാങ്കിനെ ആശ്രയിച്ചു കരുക്കൾ നീക്കുന്നു. രാഷ്ട്രമെന്ന ചിന്ത പോലും ആവശ്യമില്ലാത്ത ഒരു പ്രസ്ഥാനമായി മാറിപ്പോയി, രാഷ്ട്രീയം.

രാഷ്ട്രീയ പ്രവർത്തനമെന്നാൽ ബന്ദ്, ജാഥകൾ, മുദ്രാവാക്യങ്ങൾ, ധർണ, കല്ലേറ്, എന്നീ പൊതു പരിപാടികളും, വേണ്ടി വന്നാൽ എതിരാളികളെ വകവരുത്തുന്ന രഹസ്യ പരിപാടികളുമായി മുന്നേറുക എന്ന ധാരണയാണ് ഇടതു വലതു ഭേദമെന്യേ എല്ലാ പാർട്ടികൾക്കും. പൊതുസമൂഹത്തോട് പ്രതിബദ്ധതയില്ലാതെ ജാതി-മത കോമരങ്ങൾക്കു അടിമപ്പെട്ടു പ്രത്യശാസ്ത്രങ്ങളെ പണയം വെക്കുകയാണു അവർ ചെയ്യുന്നത്.

ഈ നാട്ടിൽ നെൽകൃഷി നശിപ്പിച്ചതിനു ഉത്തരവാദികൾ കമ്മുണിസ്റ്റുകാരാണെന്നു കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ആചാര്യനായ പി ഗോവിന്ദപ്പിള്ള അവസാനകാലത്ത് പറയുകയുണ്ടായി. രൂഢമൂലമായി തീർന്നിരിക്കുന്ന ഈ നയം തിരുത്താൻ വലതു പക്ഷ പാർട്ടികൾക്ക് പോലും ചങ്കൂറ്റമില്ലെന്നതാണു രസകരമായ വസ്തുത.  വ്യവസായം വളരാത്തതിനും കാരണം തൊഴിലാളി പ്രീണന രാഷ്ട്രീയം തന്നെ. ഈ രാഷ്ട്രീയം നോക്കുകൂലിയെന്ന തൊഴിലാളി സ്വർഗരാജ്യത്തിലേക്കു നമ്മെ കൊണ്ടുവന്നെത്തിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇനി ബാക്കിയുള്ളത് കുറേ തെങ്ങുകളാണ്.  തെങ്ങിൽ നിന്നുള്ള തേങ്ങ മുഴുവനും വിറ്റാലും  കയറ്റക്കൂലി കൊടുക്കാൻ തികയാത്ത അവസ്ഥയിലെത്തി നില്ക്കുകയാണ് ഹരിതാഭമായ ഈ ഭൂപ്രദേശം.

ഹരിതാഭമായ ഈ നാട്ടിനെ "സരിതാഭ" മാക്കി മാറ്റിയിരിക്കുന്നു, നമ്മുടെ അഴിമതി രാഷ്ട്രീയം. അഴിമതിയുടെ നീരാളിപ്പിടുത്തം കാരണം സാധാരണക്കാർക്ക് സർക്കാരിൽനിന്നു നീതി ലഭിക്കാൻ വഴിയില്ലാതെ വന്നു. ചെലവേറിയ കോടതിയാണ് ഏക മാർഗം. റവന്യു മന്ത്രി വനം കൊള്ളക്കാരുടെയും, എക്സൈസ് മന്ത്രി മദ്യ ലോബിയുടെയും രക്ഷിതാക്കളായി പ്രവർത്തിക്കുന്നു, ജനപക്ഷത്തു നിന്നുള്ള കോടതി വിധികളെ മറികടക്കാനുള്ള തന്ത്രങ്ങൾ മെനയുന്നു. നിക്ഷിപ്ത വനങ്ങൾ കയ്യേറുന്നവർക്കു പടിപടിയായി പട്ടയം കൊടുക്കുന്ന രീതിയാണു അവലംബിക്കുന്നത്. ഇതിനു വേണ്ടുന്ന നിയമ നിർമാണത്തിന് പ്രതിപക്ഷ പിന്തുണയും ഉറപ്പാക്കുന്നു. പല വർഷങ്ങളായി നടന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഈ അഴിമതിക്ക്  കടിഞ്ഞാൺ വീഴുമെന്ന ഭയമാണ് ഗഡ്ഗിൽ കമ്മിറ്റി റിപ്പോർട്ടിനെ സർക്കാർ തന്നെ തള്ളിപ്പറയാൻ കരണം. സഹ്യപർവതത്തിൽ അങ്ങോളമിങ്ങോളമുള്ള പാറമടകളുടെ ഉടമസ്ഥന്മാർ വിവിധ രാഷ്ട്രീയ കക്ഷികളുടെ നേതാക്കന്മാരോ അവരുടെ ബിനാമികളൊ ആണു. ഗാഡ്ഗിൽ റിപ്പോർട്ടിൽ വെള്ളം ചേർത്തുണ്ടാക്കിയ കസ്തുരി രംഗൻ റിപ്പോർട്ട് പോലും  വെച്ചു താമസിപ്പിക്കുന്നതിന്റെ രഹസ്യവും മറ്റൊന്നല്ല. ഏറ്റവും ഒടുവിൽ നടന്ന മെത്രാൻ കായൽ സംഭവം കേട്ടപ്പോൾ ധാർമികമായ അധ:പതനത്തിനു എത്രമാത്രം ആഴമുണ്ടെന്നു മനസ്സിലായി.

ഈ നാട്ടിൽ വർഗീയതയുടെയും ജാതി രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെയും മുഖം മൂടിയാണ് മതേതരത്വം. മതേതര മുസ്ലിം ലീഗും മതേതര മാണിപ്പാർട്ടിയും കൂടി കേരളത്തിന്റെ തെക്കും വടക്കും വിഭജിച്ചെടുത്തിരിക്കുകയാണു, താന്താങ്ങളുടെ ജാതികളും മതങ്ങളും പുഷ്ടിപ്പെടുത്താൻ. തങ്ങളുടെ വകുപ്പിലുള്ള എല്ലാ സ്ഥാപനങ്ങളിലും അർഹതയില്ലാത്ത സ്വന്തം ജാതിക്കാരെ തിരുകിക്കയറ്റി അഴിമതിക്കും സ്വജനപക്ഷപാതത്തിനും വഴിയൊരുക്കുകയാണ് ഇക്കൂട്ടർ അഞ്ചു വര്ഷവും ചെയ്തു പോന്നത്. സ്വജന പക്ഷപാതത്തിനു കുപ്രസിദ്ധി നേടിയ ബി ജെ പി വന്നാൽ അർഹതയില്ലാത്ത ഹിന്ദുക്കൾക്ക് കൂടി അപ്പക്കഷണങ്ങൾ കിട്ടാൻ വഴിയുണ്ട്. അല്ലാതെ ഇന്ന് കാണുന്ന ഒരു രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിയും സംസ്ഥാനതിന്റെ പൊതു താല്പര്യത്തിനു വേണ്ടി പ്രവർത്തിക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.

ഈ സ്ഥിതിക്ക് എന്താണൊരു പോംവഴി? യുവാക്കൾ ഉണരണം. ഇവരുടെ ജാഥകൾക്കും മറ്റും പോകാതെ, പാർട്ടികൾക്ക് വോട്ടു ചെയ്യാതെ സ്ഥാനാർത്ഥിയുടെ പ്രതിബദ്ധത മാത്രം നോക്കി വോട്ട് ചെയ്യണം. ആരുമില്ലെങ്കിൽ നോട്ടയെ ജയിപ്പിച്ചു ഇവരെയെല്ലാം ഒരു പാഠം പഠിപ്പിക്കണം. പറ്റുമോ? എങ്കിൽ കേരളമെന്ന സങ്കല്പത്തിന് ഭാവിയുണ്ട്.

                           ====000==========================000===

A DAY ON HOUSEBOAT

Fifth Reunion of CET 61-66 Batch

President’s Choice

CET 61-66 Batch had its fifth Reunion on 14^th October at Kollam. This was the choice not because Kollam is the most attractive place, but it is convenient to most of us. Natives of Trivandrum usually believe that as you travel North in Kerala you are in the rarefied atmosphere of Outer Space. They cannot conceive of anything beyond Ernakulam.  Earlier they had stoutly rejected, on this count, MPC’s offer to hold it in Vythiri, Wynad. This time our able President KNC Kurup took upon himself to hold it in his hometown, almost single-handed.  Alone, he had spent enormous amount of time and effort to organize this event, despite a possible threat of divorce from his wife.  She won’t certainly be unreasonable, as Kuruppachan had the habit of spending 24x7 on the job as though a generator in Idukki had a breakdown while he was the Chief Engineer of KSEB.

The Venue: Five Star Hotel

Kuruppachan always goes for Gold. He had booked our rooms in the best Hotel in Kollam, adjoining the sea. Quilon Beach Hotel displayed her status at the entrance on a Brass plate with five stars embossed, like a five star General's lapel in a ceremonial parade. Nirmala and myself, alighting on its porch in a humble auto-rikshaw  from the railway station were perhaps the first to reach the place and check in, well ahead of the scheduled  time, 9.30am. All the rooms were overlooking the beach. Nice to watch the beach from the 8^th floor.  Nirmala was floored by the beauty of the beach, only to realize that it was a deadly dangerous place. After breakfast we assembled in the lobby to welcome the meagre crowd. All the cars available took the full passenger load and delivered us at the Jetty where our houseboat was moored. Thick Thoma (KC Thomas) and Molly were gracious enough to take Nirmala and me together with Thin Thoma (KN Thomas) who had come alone as usual.

Present Sir...

Two of our American friends were present, Joyce John(ME) and Dr. Unnikrishnan (EE). They have come all the way from Houston and Los Angeles respectively.  Their spouses Celine and Rema added to the colour of our group. But Raechel Mathew (who didn’t have to change her surname after marriage) ditched the program this year, and no assignable causes were announced. Prasanna Kumari was a sure expectation this year, from the way she sent us off to Kanyakumari last time. NT Nair is away in Europe with his son, and could not make it. Other notable absence was of Jogan and Elizabeth,  Subramania Sarma came all the way from Mumbai, but came alone. Other regulars like Murali Mohanlal and Sudha, Janardanan and Uma, Murukesh Babu and Usha, Ayyappan and Lakshmi, were comfortably seated in the boat when we arrived. Other singletons were  U.Mani, Sundareswaran , Sivamony and Krishnan Asari.  Rashid came with his wife, and Esther with Mr. Philip. George Thomas (Pattalam) had brought his wife for the first time. She was keen on cultivating a level of spirituality among the savages of this batch, and all the qualities that Ashtavakra Maharshi spelt out were in her list:  Kshama, Aarjava, Daya, Thosha, Sathyam (patience, straightforwardness, kindness, happiness and Truth). Obviously she came to know we were short on these qualities from none other than her hubby, George Thomas. The long and short of Indian Navy, Admiral Kuruvilla and Omana were seated near the Bow, as an abundant caution for the safety of the boat.

Houseboat Afloat: Anthakshari

Everyone was counted in, and the boat was unleashed from its mooring, and started moving slowly.  Unnikrishna Kartha  (who came single this time) took charge as Maitre de Revels. He had brought with him printouts of two popular songs: Kuttanadan Puncha, and Aalayal Thara venam.  Printouts were in Roman script and those who got it were struggling to read it. MPC had to come to the rescue of singers with his loud voice (Kartha calls it noise) and clear lyrics. Kartha, with his bundle of movie songs came to action right royal. He divided the crowd into two, one he called his own and the other The Enemies.  He assigned MPC like Lucifer, to the Enemy camp. Kuruvilla with his meagre familiarity with music stuck fast with him through the battle of Anthakshari.

Star Performers

This time the star performer was Celine Joyce of the Enemy camp, ably assisted by  Molly, Dr. Maheswari , Rema , Nirmala and of course MPC.  Celine proved to be a combination of Latha Mangeshkar, Asha Bhosle, KS Chithra and others.  Unlike MPC, she knew not only the songs, but also how to sing. U. Mani was the obvious choice for the Judge, as he was innocent of both music and lyrics. Kartha played the game like an expert, almost like Shakuni at the game of dice for Kauravas. His performance was a treat, because he would change words and letters to suit his game and would promptly get shouted down by the womenfolk. It was obvious that Janardanan knew many songs, but was shy to sing and fed words to Kartha quite frequently. Kuruvila knew many songs too, but just the first line. U. Mani the Judge gave a ruling that at least two lines should be sung, and the ruling led to the fall of Kartha’s team and the thumbing victory of the Enemies.

Food on Board

The greatest attraction of the houseboat cruise is the food served on board. At  11.00am they served  a sumptuous snack of tapioca and fish curry. Some people thought this was the lunch and consumed more than adequate for a snack, inviting trouble when the real lunch arrived.  At about 2.00 pm the boat slowly touched the shore in a convenient slot and got moored. It was lunch time. Sumptuous lunch was served on the little table where the womenfolk started queuing up. When I shot forward and joined them Kartha asked me, “Can’t you see that  the women had just begun to line up?”  I said “No, I can’t see any woman”, and as Arjuna told Dronacharya “ I can see only the eye of the fried Karimeen served on the table”.  There were many more delicious dishes, both veg. and non veg.  I ate rather fast, and wielded my camera while others were getting lost in the delicacies. In the afternoon the crowd was generally sleepy, and a few quiz (some of them stupid, of course) questions were thrown at the audience, just an excuse to distribute chocolates. Tea and coffee were served at 4O’clock, with banana fry, the fabled “Pazham Pori”. Near about the notorious Perumon Bridge the boat took a U turn back to where we started.  It was during this return journey that I really saw the beauty of Ashtamudi Kayal, the eight-cornered lake and its surroundings.

Back to Pavilion

As soon as we got back to the hotel we assembled in its front for a group photo, as there will be no chance on the morrow for a regrouping. Among the various mobile cameras and Ipads I had given my  Nikon coolpix to a hotel staff to shoot a picture. Some lady was asking, who is using this camera even now? I felt like a pre historic creature from Neanderthal with my beloved wide angle 26x zoom Nikon that seldom needs a flash gun.

The Beach

There is a gate opening to the Beach from the backyard of the Hotel. Every member of the hotel staff and guards on duty warned us that we shouldn’t go anywhere near the Water’s Edge as this sand beach is a dangerous place. It gets deep rather suddenly and one can get washed away without notice.  A few weeks ago an entire family of four people had lost their life. The sky was heavily overcast and there was no chance of viewing a sunset.  We walked back to our room while others in our group were going out through the rear gate, destined to repeat our experience.

General Body

Jogan Easaw Mathew and Elizabeth were our regular music performers in previous meetings. They didn’t  turn up this time. But Kartha our Master of ceremonies pulled out a fair sized keyboard from a black case and started an instrumental session without any warning. After every “Number” he would tell us what that song was. That saved a lot of trouble.

This year we did not have G Madhavan Nair and NT Nair with us. Last year NT Nair said we have received so much from the public by way of an almost free education and we should think of returning it to the country by way of specific techno-philanthropic activity. Madhavan Nair brought a solution to launch a centre of excellence to train top students graduating from CET to face real challenging technical jobs. Nothing happened afterwards and the subject did not come up for discussion any more.  The possibility of joining with the Civil Engineering group was raised and dropped on the basis of the bitter experience of negligence faced by our members in a previous attempt. 2016 is our Golden Jubilee Year and the College is planning some kind of celebration. If there is such a celebration we could join them, but we proceed on our own and continue to hold this reunion on a date close to the official celebration. So the next year’s venue is automatically fixed: Trivandrum. There was a good dinner and we bid farewell there itself, because there is no common program next day.

So we parted with a strong resolve to meet again next year.

Technical Education for Sustainable Development

Lecture Delivered at the ISTE Annual Cinvention (Kerala Chapter) 2014

Strengthening Technical Education for Sustainable Development

Dr. M P Chandrasekharan,

Retd. Director, NIT Calicut. (Life Member, ISTE)

1.     Introduction: The Context

The subject matter chosen by ISTE this year appears to stem from a widespread feeling that today’s Engineering education is inadequate in inculcating the essential interest and passion among the students towards sustainable development. To appreciate the gravity of the problem it is necessary to understand both Development and sustainability jointly and severally. The well known UN document “Our Common Future” (also known as Brundtland Report 1987) defines sustainable development thus: “Development that meets the need of the present without compromising the ability of future generations to meet their own need”. Many educators harbor the notion that sustainability is associated with environmental issues and we have no direct involvement with them. But the “environment” does not exist as a sphere separate from human actions, ambitions and needs, and we are very much a part of that.

Development is an interesting idea, though rather complex. It appears to be synonymous with “Getting richer”. Rich countries give development aid to poor countries with the intention of making them richer. We have many development programs within the country (and the State) which also appear to have similar intentions. Nobody seems to worry about “quality of life” as different from financial status. Once we incorporate these ideas the intangible variables increase in number making measurement and comparison rather difficult. The single parameter comparison of monetary power is simple enough, but leads to the false notions on development that prevail today. The sad story is that most of us believe that development is tantamount to creation of a consumer society that acts as a market for goods and services produced by richer people.

By simple laws of conservation it should be clear that a section of society can get richer only by making another section poorer if money or material wealth is the metric or yardstick used. Intangibles like education, knowledge, goodwill, happiness etc. do not follow the laws of conservation, and can remain in abundance even after distribution in the society. Selfishness, bigotry, violence, anger, diseases etc are intangibles that harm the society.  It is time we relied on development indices that consider such intangibles besides material wealth. The question that this paper is trying to answer is how we tune up technical education to create an interest and passion among our students to work towards Sustainable Development.

2.      Philosophy of Exploitation: its colonial beginning

Throughout the last century a derogatory word like exploitation gained a certain amount of nobility that it never had before. A few centuries ago most of the small European countries conquered Asia and Africa with the singular purpose of exploiting these lands and people. All of them gained riches disproportionate to their national resources and human effort. The process they used was straightforward plundering, enslaving the original owners with muscle power and firearms. When they left these countries after the Second World War they left the legacy of exploitation with the nations they impoverished by centuries of misrule. These countries (and even the erstwhile rulers) had only natural resources to exploit further. Essential needs of large populations eking out a living and the continuing greed of richer countries together cause a fast depletion of the earth’s resources to the point of impoverishing the future generations.

Giant corporations using technologies of greed sprung up all over the world and accelerated the depletion of resources. Some of those corporations, shaping themselves like Frankenstein Monsters are larger than government and often install and control governments both in democracies and dictatorships. Our Scientists, Technologists and Engineers are hired by these monsters and are destined to serve their interests. There is sufficient justification on the individual’s part to work for them because all that one aspires is a good life and career and the monster may pay you better. Although colonialism has, in theory, vanished at the end of the World War II, the new avatar in the form of multinational corporations do the same act of exploitation on the sly, in a subtle, but deadly manner. Technical Education as we obtain today is designed to serve the interests of these monsters in the name of “Development”. Students, teachers, parents and the Universities across the world never raise a little finger, either as they are ignorant or are lured by the bread crumbs of short term benefits.

A student reaches the undergraduate program by the age of seventeen and it is too late to begin programs of awareness on such a fundamental issue.

3.     Where do we start??

If you ask me this question personally I would answer: “From the mother’s lap”. For a growing child it is never too early to learn about Nature and the environment he/she is part of. I have the strong opinion that it is the parents and the early schooling that convert children to insensitive robots. Never introduce in the mind of the child the idea that he/she is studying for the purpose of becoming a doctor, engineer or the District Collector.

The sheer pleasure of learning should be reason enough for the child to learn. This pleasure can be derived by looking at the sunrise and sunset, clouds passing over mountains, waves crashing on the rocks of beach, butterflies emerging from flowers and singing little poems about them. No amount of time spent by the child watching closely the long lines of ants or the star-filled sky will ever go to waste. Make them write and draw pictures in the wet sand on the beach and make them laugh when the waves wipe it out. In our misplaced emphasis on teaching internet and information technology we are losing connectivity with the Natural world around us. Close contact with other living beings will make the child intellectually honest and alert. He/she knows what she knows and would acquire more by an innate quest due to proximity with Nature. Most mothers think that education is learning the questions and answers by heart and reproducing them in the exams. Schools also follow a regime suited to this end and impose punishments like shaving the head and locking up in the kennel for trivial offences if the child behaves differently. This entire exercise kills the initiative of children towards any independent work or original thinking.

4.     School Education and Intellectual Honesty

The student’s ability to face hard realities is getting curbed as he/she goes along to higher classes. He does not encounter any failure until he writes the SSLC Exam. The student, parents, teachers and even the Government wish to believe that they all have been doing a wonderful job during all the ten years of schooling. The recent results of SSLC examination in Kerala did proud to everyone: Government, students, teachers and managements: a win-win situation in the modern jargon. Our children have performed an amazing forward leap in academic quality, thanks to the sincere effort of evaluators and policy makers who wielded the magic wand. It was the umpires who played this time to bring about such an incredible advancement by reducing the minimum requirements for a pass to ridiculously low levels. This act of charity enabled the lazy and dull to pass and join the rest. (Note:  It should now be possible to enhance the country’s prosperity overnight by bringing the “poverty-line” to similarly low levels. If the concerned agencies wake up to this task India will no longer be a poor country.)

Education is concerned with acquisition of knowledge and skills. Evaluation is an essential and integral part of this process. More than anything else, evaluation should give valid feedback to the student as to whether he/she has scaled the requisite levels in the concerned subjects. At the end of the evaluation, if the teacher tells a lie the process simply becomes invalid. Somehow a sizeable population of teachers believe that they are empowered to award “marks” as a matter of gratis. Students and parents eagerly look forward to this largesse after every examination. Acceptance of this premise causes many factors other than academic to creep in and vitiate the system. We have witnessed several extremely degenerate cases where administrative bodies such as University Syndicates decide to award marks to chosen favorites for political reasons. We should realize that “mark” is a scale of measurement and not material wealth for distribution among the have-nots

Education in India is hounded by two demons namely Degree Mania and Exam Phobia. Degree maniacs are typical cases of the society that craves the label and not the content. They want only the final gilt edged certificates, and are least bothered about what they learn, nor if they learn anything at all. Exam phobia is a quality inherited over generations: most students consider regular learning during the year/semester unnecessary and prepare for the short term target of passing the examinations. Thus all exams become fearfully difficult. This together with the basic distortion in the evaluation has relegated acquisition of knowledge as the last priority. Things have come to such a pass that learning and scholarship are hardly considered as of any value. To a large extent teachers are also responsible for such erosion in the fundamental objective of education.

Political and administrative authorities, in their blindness emanating from delusions of grandeur arrogate to themselves the right to donate marks as they please, blocking reliable feedback information and sending wrong signals to the student community that the days ahead are for the mediocre. Students will certainly take the cue and conclude that striving for excellence in learning is rather futile. I said this much on school education because this habit is entering professional education also.

5.     Technical education at Degree Level

All university degree programs in engineering are conducted on the basis of a four year curriculum where most of the courses have classroom lectures, and an examination at the end of the semester. Some courses have laboratories instead of lecture classes. There is also a project work at the end of four years. The courses are taught in such a way that the student can gain the ability to answer the questions asked in the examination just as in schools. This pattern has remained unchanged in all affiliating universities and to a large extent in autonomous institutions. The moment we think of the subject matter namely “Strengthening Technical education for sustainable development” we think of introducing a few three credit courses on the subject, look for text books and run the course like any other. It is fairly clear that doing a few courses and answering questions in the examination do not inculcate the necessary mindset in the student to preserve the planet for future generations. The philosophy should percolate to the learning of all subjects.

For instance we teach design courses that essentially should kindle the student’s creative mind. A lot is taught about materials too. Every designed object is constructed and used for a certain period of time. After the life time of the constructed object it is usually discarded. It sometimes goes for a second hand use and ultimately gets ripped apart into component parts. These scrapped materials find further use and finally end up in the furnace. This was the life cycle of most engineering equipment. With the advent of IT industry the enormous waste produced due to the shortened life cycle of gadgets (computers, mobile phones and other equipment) the accumulation of waste has gone to phenomenal proportions. The designer has obviously specified only its birth and life and not the death.

Our design courses should be so revamped that the designer should specify the materials used, the manufacturing process, expected duration of life, the process of death and disposal of the earthly remains of the equipment. The questions of environment, pollution and sustainability are to be answered at the time of choosing the raw material and the final disposal of the defunct equipment. This specification should be mandatory in all cases including packaging wrappers. (Packages of edibles like Lay’s , Kurkure cannot be reprocessed and constitute a  permanent affliction to the earth’s surface like nuclear waste)

I suggest a legislation to the effect that the brochure of the equipment kept for sale should contain clear information of the materials used and mode of disposal when it is defunct. Let us make a beginning at the level of curriculum and syllabi to inculcate the urgency of this need.

6.     Changes needed in the academic style

The entire process of teaching and learning should change and we should come out of the present vicious circle if sustainability of development has to enter the curricula in a meaningful way. A classroom lecture, done in the popular style of monologue  of the teacher in a silent or unresponsive classroom can, at best give the student a ‘familiarity’ with the topics discussed. When an examination is announced some students consult notes or textbooks and try to memorize them in order to reproduce in the exam paper. About 30 to 40 percent of students do not do even that, and they are the ones who fail!! Any remedy that aims better learning should take the student to levels of analysis and synthesis. Creativity is a far cry, but can be attempted in Project work and some unconventional courses. Unless we deliberately reorient classroom work the situation will remain unchanged for years to come.

The most ineffective component of our teaching-learning process is feedback. Examinations do not serve any purpose as a form of feedback to the student to apply mid-course corrections. Results of exams are so delayed that, by the time it is announced there will be no opportunity to apply any change in the methods. A real feedback can be taken only by the teacher, during the classes. An idea that I have tried to propagate for over two decades is called “Monday Quiz”. A quiz, or a test of three or four short questions exclusively from the portions done in the previous week is the first thing that the student faces during the week. The questions are so designed that the paper could be answered in 15 minutes without any preparation other than listening in the class and browsing through the class notes. The teacher evaluates and returns the answer sheets the next day. By the third or fourth week in the semester the whole class turns alert and responsive. This is a method I have used successfully in many undergraduate courses. I can guarantee its success.

I find there are two types of teaching learning process: I call one of them “pull system” where a student, desirous of knowing something pulls it out of where it is available, be it teachers, internet, library, textbooks or journals. The second one is the “push system” where the teacher tries to push knowledge down the throat of the unwilling recipient. In India we find that University education goes by and large in the push system. Under the circumstances I have no hesitation in asserting that e-learning is a colossal failure in India as a substitute for classrooms.

If Technical education is to be tuned towards Sustainable Development the student and teacher should come out of the age old “push system” and come to the “pull system” where the student is so motivated as to grab knowledge and information from where it is available. Modern Internet Technology becomes relevant only in this context. Philosophy of sustainable development can enter their minds and heart only if we motivate the students to accept it as urgent and important.

7.     Summary

This paper analyses the idea of Sustainable Development as defined by UN in the Brundtland Report (1987) and takes the view that it is illogical to compare financial status for development as against more valid intangibles that define quality of life. Exploitation that started  a few centuries ago continues in a different form through multinationals using new technology and influencing and manipulating governments across the world, resulting in fast depletion of natural resources. Educational systems in general and technical education in particular cater to the greed of these neo colonial forces. This can be changed only by renewing our educational systems in content and delivery. This involves breaking the vicious circle of conventional lecture-examination-marks mode. Feedback system should be made continuous and effective with the introduction of “Monday Quizzes” in classrooms. Teaching-learning process should shift from the present push system to the pull-system with better motivation.

 Design courses should be restructured to include the disposal methods of designed equipment and gadgets. It should be mandatory for brochures of gadgets to specify how to dispose of it after its life time. A legislation to this effect is recommended.

                            ================0000000================

ആം ആദ്മി വെറുമൊരു പാർട്ടിയല്ല.

2015 മാർച് 26-നു മതൃഭൂമിയിൽ "രാഷ്ട്രീയപ്പാർട്ടികളല്ല, ആൾക്കൂട്ടങ്ങൾ" എന്ന  പേരിൽ വന്ന ലേഖനത്തിന്റെ ഒറിജിനൽ. (unedited version)

(ചുവന്ന അക്ഷരത്തിൽ ഉള്ള ഭാഗങ്ങളാണ് എഡിറ്റിങ്ങിൽ പോയത്)

____________________________________________________________________________

ആം ആദ്മി വെറുമൊരു പാർട്ടിയല്ല.

ഡോ. എം പി. ചന്ദ്രശേഖരൻ

__________________________________________________________________________________

ആം ആദ്മി ഒരു പാർട്ടിയല്ല. ഇന്നത്തെ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളുടെ ലക്ഷണങ്ങളൊന്നുമില്ലാത്ത ഒരുതരം ആൾക്കൂട്ടം, സാധാരണക്കാരും അവരെ പിന്താങ്ങുന്നവരും മാത്രം. ഇവർ മോദിതരംഗത്തിന്റെ ഉത്തുംഗ ശൃംഗത്തിലെത്തിയെന്നു വിശ്വസിച്ച ബി ജെ പിയെ നിലം പരിശാക്കി ദൽഹി പിടിച്ചെടുത്തു. കോണ്‍ഗ്രസ്സിനെ പൂജ്യന്മാരാക്കി, വിപ്ലവക്കാർക്കും മതേതരന്മാർക്കും വിരലിലെണ്ണാവുന്ന  വോട്ട് വാങ്ങിക്കൊടുത്ത്, കെട്ടിവെച്ച  കാശും കളയിച്ച്  ഇന്ദ്രപ്രസ്ഥം പിടിച്ചടക്കി. ആരാണിവർ, എവിടെനിന്നു വന്നു?

ഒരു രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിയുടെ വക്താവ് പറഞ്ഞു, ആം ആദ്മി അരാഷ്ട്രീയ വാദികളാണെന്നു. അരാജകത്വ വാദികളെന്നു മറ്റു ചിലർ. അവർ  രാഷ്ട്രീയമെന്നതു കൊണ്ടു വിവക്ഷിക്കുന്നത് ഇപ്പോൾ കാണുന്ന വിവിധ കക്ഷികളുടെ പ്രവർത്തന ശൈലിയുടെ  ആകത്തുകയോ ശരാശരിയോ ആണു. അതിൽ വർഗീയം, മതം, "മതേതരം", തൊഴിലാളി പ്രേമം, മുതലാളി ദാസ്യം, മദ്യവർജനം, മദ്യസേവ, മദിരാക്ഷി, പാദസേവ, കൈക്കൂലി, ചതി, വഞ്ചന, കെടുകാര്യസ്ഥത സർവോപരി ബ്ലാക്ക് മെയിലിംഗ്  എന്നിങ്ങനെ എണ്ണിയാൽ തീരാത്ത സ്വഭാവ വിശേഷങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുന്നു. എല്ലാവർക്കും എല്ലാ സ്വഭാവങ്ങളും വേണമെന്നില്ല, ആവശ്യം വരുമ്പോൾ വേണ്ടതെടുത്തു പ്രയോഗിക്കാൻ സൗകര്യമുണ്ടാവണമെന്നു മാത്രം. നേതാക്കളെ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത് കയ്യൂക്കുള്ളവൻ എന്ന കാരണത്താലോ റൂസ് വെൽട്ടിന്റെ കുപ്രസിദ്ധ നിയമമനുസരിച്ചോ ആവാം (അവൻ ഒരു ശുനകപുത്രനാണെന്നു എനിക്കറിയാം, പക്ഷെ അവൻ നമ്മുടെ ശുനകപുത്രനാണു). ഈ നിഷ്കർഷ ലംഘിക്കുകയാണ് ദൽഹി നിവാസികൾ ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. അത് രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളെ അമ്പരപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. എന്താണിതിന്റെ ഗുട്ടൻസ്?, ഒരു പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല.

ഇന്ന് ഇന്ത്യയിൽ ഒരു പാർട്ടിയായി പ്രവർത്തിക്കണമെങ്കിൽ ഏതെങ്കിലുമൊരു ആദർശത്തിൽ മുറുകെ പിടിച്ചാൽ പോരാ. പാർട്ടിക്കകത്ത് വ്യക്തമായ ഉച്ച-നീചത്വങ്ങൾ നിർവചിച്ചു  മാഫിയാ രീതിയിലുള്ള  പ്രവർത്തന ശൈലി കൂടി അവലംബിക്കേണ്ടതുണ്ട്.  ഇതിനു കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടികൾക്കുള്ളതു പോലെ , പാർട്ടിയുടെ തലപ്പത്ത് താഴെക്കിടയിൽനിന്നു പയറ്റിത്തെളിഞ്ഞു വന്ന, അഭിപ്രായ ഐക്യമുള്ള ഒരു നേതൃ നിരയുണ്ടായിരിക്കണം.  എതിരഭിപ്രായം പറഞ്ഞാൽ റഷ്യയിൽ ട്രോട്സ്കിക്കും കേരളത്തിൽ ടി പി ചന്ദ്രശേഖരനും ഉണ്ടായതു പോലെയുള്ള അനുഭവങ്ങളായിരിക്കും ഫലം.  വാസ്തവത്തിൽ, അച്യുതാനന്ദൻ ഇന്ന് ജീവിച്ചിരിക്കുന്നത്  ലോക കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ചരിത്രത്തിലെ മഹാത്ഭുതങ്ങളിൽ ഒന്നാണു. ഇത്തരമൊരു  വിരോധാഭസത്തിനു പ്രധാന കാരണം  ഇന്ത്യൻ കമ്മ്യൂണിസത്തിന്റെ ജനാധിപത്യ വേഴ്ചയാണെന്നു  അവർക്കറിയാം.  ഒരു രൂപ കൊടുത്താൽ ആർക്കും മെമ്പർ ആകാവുന്ന പാർട്ടിയായ കോണ്‍ഗ്രസ്സിനു ഇത്തരം അഭിപ്രായ ഐക്യമുള്ള ഒരു നേതൃ നിര ഉണ്ടാക്കാൻ പറ്റില്ല. അതുകൊണ്ട് അവിടെ പാർട്ടിക്കകത്ത് ജനാധിപത്യവും തിരഞ്ഞെടുപ്പും മറ്റും ഇല്ല. രാജഭരണ കാലത്തെപ്പോലെ ഒരു രാജകുടുംബത്തെ നേതൃസ്ഥാനത്ത് അവരോധിച്ച് നിലനിർത്തിപ്പോരുകയാണു ചെയ്യുന്നത്.  രാജകുടുംബത്തിന്റെ പ്രീതിയും അപ്രീതിയും അനുസരിച്ചു എല്ലാ തലങ്ങളിലും നേതാക്കളെ നിയമിക്കുന്നു, ഉദ്യോഗസ്ഥന്മാരെ  നിയമിക്കുന്നത് പോലെ. കോണ്‍ഗ്രസ്സുകാർക്കു രാജകുടുംബത്തോടുള്ള വിധേയത്വമാണ് പാർട്ടിയുടെ നിലനില്പിന്നാധാരം.  പലതരം ഗ്രൂപ്പുകളുണ്ടാക്കി അന്യോന്യം ചെളി വാരി എറിയുവാനുള്ള സൗകര്യം പാർട്ടിയിൽ ധാരാളമുണ്ട്. എന്നാൽ രാജകുടുംബത്തിലെ അംഗങ്ങൾക്കോ അവരുടെ തൊട്ടടുത്ത ശിങ്കിടികൾക്കോ എതിരായി  ശബ്ദിച്ചാൽ അച്ചടക്ക നടപടി നേരിടേണ്ടി വരും.  ഈ സമ്പ്രദായം സാമാന്യം കാര്യക്ഷമമായ രീതിയിൽ നടപ്പാക്കാൻ കഴിയുമെന്നു തെളിയിക്കുവാൻ കോണ്‍ഗ്രസ്സിനു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.

വർഗീയ, ഫാസിസ്റ്റ് കക്ഷിയെന്നു അടുത്ത കാലം വരെ വിശേഷിപ്പിച്ചിരുന്ന ബി ജെ പി യിൽ കുടുംബ വാഴ്ച ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടികളെപ്പോലെ  ഉൾപാർട്ടി ജനാധിപത്യം നിലവിലുള്ള പർട്ടിയാണത്.  എന്തൊരു വിരോധാഭാസം!! കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്, ഫാസിസ്റ്റ് പാർട്ടികൾക്കുള്ളിൽ ജനാധിപത്യവും, ഗാന്ധിജിയെ പിടിച്ചു ആണയിടുന്ന പാർട്ടിയിൽ ഏകാധിപത്യവും!!  കേരളത്തിലെ മറ്റൊരു പ്രധാന പാർട്ടി മുസ്ലിം ലീഗ് ആണു.  അവിടെ ജനാധിപത്യത്തിന്റെ ആവശ്യമില്ല. അവർ അല്ലാഹുവിൽ നിന്ന് നേരിട്ടു  ഉത്തരവ് വാങ്ങിയാണ് കാര്യങ്ങൾ നടത്തുന്നത്.  മതപൗരോഹിത്യത്തിന്റെ ഉന്നതശ്രേണിയിലുള്ള പാണക്കാട് തങ്ങൾമാരാണു പാർട്ടിയുടെ അന്തിമ തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുന്നത്. എങ്കിലും അവർ മതേതരന്മാരെന്നു   സ്വയം വിശേഷിപ്പിക്കുകയും സ്വന്തം അധികാരപരിധിയിൽ പെട്ട എല്ലായിടത്തും "പച്ചവൽക്കരണം" നടപ്പാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.   "മതേതര  മുസ്ലിം ലീഗ്" എന്ന ആശയം ജോർജ് ഓർവെലിന്റെ ന്യൂസ്പീക്   ഭാഷയിലൂടെ മാത്രമേ സാധാരണക്കാർക്ക് ഗ്രഹിക്കാൻ  പറ്റു.

വളരുന്തോറും പിളരുകയും വീണ്ടും വളരുകയും  ചെയ്യുന്ന ഒരു അത്ഭുത പാർട്ടിയാണ് കേരള കോണ്‍ഗ്രസ്. പിളരുന്ന ഗ്രൂപ്പുകൾ നിലനിൽക്കണമെങ്കിൽ ഗ്രൂപ്പിൽ ഒരു അച്ഛനും മകനും വേണമെന്നു നിർബന്ധമാണ്‌. നോക്കൂ, മാണി ഗ്രൂപ്പ്, ജേക്കബ്‌ ഗ്രൂപ്പ്, പിള്ള ഗ്രൂപ്പ് എല്ലാം നിലനില്ക്കുന്നത് അച്ഛനും മകനും ഉള്ളതുകൊണ്ടാണ്.  പി ജെ ജോസെഫിന്റെ മക്കളാരും അദ്ദേഹത്തെ സഹായിച്ചില്ല.  അതുകൊണ്ടാണ് കേരള കോണ്ഗ്രസ്സിന്റെ ജോസഫ് ഗ്രൂപ്പ് ഒറ്റയന്മാരുടെ ആക്രമണങ്ങളെ ചെറുക്കനാവാതെ അല്പായുസ്സായി പരിണമിച്ചത്. അങ്ങനെ ശേഷിച്ച കാലം  അദ്ദേഹത്തിനു  മാണി ഗ്രൂപ്പിൽ ലയിച്ചു  കഴിയേണ്ട ഗതികേട്  വന്നു.  ടി എം ജേക്കബ് മരിച്ചപ്പോൾ ആ സ്ഥാനം ആർക്കു അവകാശപ്പെട്ടതാണെന്നതിനെപ്പറ്റി  കേരള രാഷ്ട്രീയത്തിൽ ഒരു തർക്കവുമുണ്ടായില്ല.  ബ്രിട്ടീഷു കാരുടെ കാലത്ത് മലബാറിൽ ഒരു അംശം അധികാരി  (ഇന്നത്തെ വില്ലേജ് ഓഫീസർ) മരിച്ചാൽ ആ തറവാട്ടിലെ മൂത്ത  അംഗത്തിനാണു അധികാരിപ്പണി കിട്ടുക.  ആ രീതി പിന്തുടർന്ന് ജേക്കബിന്റെ മകനായ ഒരു പയ്യനെ മന്ത്രിയായി വാഴിച്ചു.  പയ്യനെ ഇലക്ഷന് നിർത്തി ജയിപ്പിച്ചെടുക്കണ്ടേ? അപ്പോഴാണു പാർട്ടിയുടെ അസ്തിവാരം എവിടെയാണെന്നു നോക്കേണ്ടത്.  ജേക്കബ് പ്രതിനിധാനം ചെയ്തിരുന്ന പാത്രിയാർകീസ് കക്ഷിയുടെ അച്ചന്മാരും കുഞ്ഞാടുകളും തീർച്ചയായും പയ്യന്റെ തുണയ്ക്കെത്തും, അല്ല, എത്തി.  അവരാണ് ഇലക്ഷനിൽ ജയിപ്പിച്ചതും  പയ്യന് വേണ്ടി  വകുപ്പുകളുടെ കാര്യത്തിലൊക്കെ നിർബന്ധം പിടിച്ചു വാങ്ങിയതും. കാൽ കാശിനു വഴിയില്ലാത്ത പന്ന വകുപ്പുകൾ കിട്ടിയിട്ടെന്തു പ്രയോജനം? ഇനിയും വരില്ലേ ഇലക്ഷൻ?  അച്ചന്മാരുടെ ഇടയലേഖനമനുസരിച്ചു കുഞ്ഞാടുകൾ നടത്തുന്ന പാർട്ടിയാണെങ്കിലും അവരെയും മതേതരന്മാരെന്നു അംഗീകരിക്കാൻ  ലീഗും കോണ്‍ഗ്രസ്സും  പോലെയുള്ള  മറ്റു മതേതരന്മാർ തയ്യാറാണ്.

അച്ഛനും മകനും ചേർന്നുള്ള പാർട്ടിയെന്നുകേട്ടാൽ ആദ്യം മനസ്സിൽ വരുന്നത് കേരളാ കോണ്‍ഗ്രസ്സിന്റെ കൊട്ടാരക്കര വിഭാഗമായ "ബി" എന്ന് പേരുള്ള പിള്ളയും മകൻ ഗണേശുമാണു. നിരന്തരം കലഹിച്ചു കഴിയുന്ന അച്ഛനും മകനുംകൂടി പാർട്ടിയെ നിലനിർത്തിപ്പോരുന്നതിന്റെ രസതന്ത്രം മനസ്സിലാക്കാൻ ഇത്തിരി പ്രയാസമുണ്ട്.  കലഹം കാരണം ഒരു മന്ത്രിക്കസേര  ചോദിച്ചു വാങ്ങാനുള്ള  കഴിവ് പോലും നഷ്ടപ്പെടുത്തി, രണ്ടുപേരും കൂടി.  അവസാനം സ്പീക്കർ തിരഞ്ഞെടുപ്പിനു തലേ ദിവസം അച്ഛനും മകനും കൂടി ഭരണകക്ഷിയിൽ നിന്ന്  ത്രിശങ്കു സ്വർഗം ലക്ഷ്യമാക്കി  നടന്നിറങ്ങി. നിയമസഭയിൽ ഒരൊറ്റ സീറ്റുള്ള ഈ വമ്പൻ പ്രസ്ഥാനം ഒടുവിൽ എവിടെ ചെന്ന് ചേക്കേറുമെന്നു  കണ്ടറിയണം. ഇക്കൂട്ടത്തിൽ എല്ലാ കാലത്തും ഏറ്റവും കേമന്മാർ മാണിസാറും മോനും അടങ്ങുന്ന വലിയ "കേ.കോ" തന്നെ. അവർക്ക് രാജ്യത്തിന്റെ നിർവചനം തന്നെ പാലാ യും സമീപ പ്രദേശങ്ങളുമാണു. ഭൂമി കയ്യേറ്റം, വനം കൊള്ള തുടങ്ങിയ മേഖലകളിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നവർക്ക്  കർഷകൻ എന്ന ഓമനപ്പേര് നൽകി പള്ളിയുടെ ഒത്താശയൊടെ വേണ്ട സൌകര്യങ്ങൾ ചെയ്തു കൊടുക്കലാണ് പാർട്ടിയുടെ പ്രധാന കർത്തവ്യം (വെറുതേയൊന്നുമല്ല  കെട്ടോ, ചെമ്പുകാശു  ഇമ്മിണിയാവും)  മാത്രമല്ല  പണത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ ഉദാത്തമായ മതേതരത്വം പാലിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.  അടുത്ത കാലത്തെ ബാർകോഴ വിവാദത്തിലും അതിന്റെ നടന്മാരിലും കാണാൻ കഴിഞ്ഞത് കറ കളഞ്ഞ മതേതരത്വമാണു. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയിൽ നിന്ന് പല കാലത്തായി ചിതറിപ്പോയ ചിന്ന ചിന്ന സംഘങ്ങൾ വേറെയുമുണ്ട് : എം വി ആറിന്റെ  സി എം പി, ഗൌരി  അമ്മയുടെ ജാതിപ്പാർട്ടി, ഒഞ്ചിയത്തെ ആർ. എം പി  എന്നിങ്ങനെ എണ്ണിയാൽ ഒടുങ്ങാത്ത സംഘങ്ങൾ!!! മാത്രമോ, കൊല്ലത്ത് മാത്രമുള്ള ആർ.എസ്.പി., കോഴിക്കോട്ടെ കലപ്പയേന്തിയ ജനതാ ദൾ എന്നിങ്ങനെ നങ്കൂരമില്ലാത്ത നൌകകൾ പോലെ പാറിക്കിടക്കുന്ന രാഷ്ട്രീയ കക്ഷികൾ  വേറെയും. ഇവരോട് ഹാജിയാര് ചോദിച്ചതുപോലെ "ജ്ജ്  കോങ്ക്രസ്സോ  കമ്മൂണിസ്റ്റൊ?" എന്ന് ചോദിച്ചാൽ ഉത്തരം കിട്ടാൻ പ്രയാസമാണ്.   കാരണം ഇവർക്കു  പ്രത്യേകിച്ചു പ്രത്യയ ശാസ്ത്രങ്ങളൊന്നുമില്ല. എൽ ഡി എഫ് എങ്കിൽ എൽ ഡി എഫ്, യു ഡി എഫ് എങ്കിൽ അവർ. ആരാണ് സീറ്റ് തരുന്നതെന്ന് വെച്ചാൽ അവിടെ ചേരും.  ധനസമ്പാദനമായിരിക്കണം  പ്രധാന ലക്‌ഷ്യം.  അതിനു പഴഞ്ചൻ തത്വങ്ങൾ പറഞ്ഞാൽ കാര്യം നടക്കില്ല. ഇന്നത്തെ നിലയിൽ അവനവന്റെ മേഖലയിൽ അഴിമതി നടത്തി ധനികരാവുന്നതിനു വലിയ പ്രയാസമില്ല. ഇടയ്ക്ക് കാടിളക്കി വരുന്ന ഒറ്റയാന്മാരുണ്ടാവും, പി സി ജോർജിനെപ്പോലെ, സൂക്ഷിക്കണം. അവരുടെ വഴിയിൽ പോയി നിൽക്കരുത്, അതല്ലെങ്കിൽ  മയക്കു വെടിയ്ക്കുള്ള കോപ്പുകൾ കരുതണം.

എല്ലാ പാർട്ടിക്കാർക്കും അറിയാം മറ്റവർ എന്തൊക്കെ, എത്രയൊക്കെ അഴിമതി നടത്തുന്നുണ്ടെന്നു. പക്ഷെ ആരും മിണ്ടില്ല, കാരണം, ഭരണ പ്രതിപക്ഷ ഭേദമില്ലാതെ ഒരു തരം Laizzez faire  ഉടമ്പടിയാണ് അവർ തമ്മിൽ, ജനത്തെ കബളിപ്പിക്കുകയെന്ന പൊതു തത്വത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ.  ബന്ദുകളും ധർണകളും സംഘടിപ്പിക്കുന്നത് പോലും അവർ തമ്മിലുള്ള പരസ്പര ധാരണയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണു.  പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ പരിപൂർണമാക്കിയെടുക്കാൻ പാർട്ടി അംഗങ്ങൾ വിചാരിച്ചാൽ നടക്കില്ല. അതിനു പ്രൊഫഷനൽ സംവിധാനങ്ങളുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ കൊല്ലം തമിഴ്നാട്ടിൽ  ജാഥയിൽ പങ്കെടുക്കാൻ ഒരാൾക്ക്‌ കൂലി അഞ്ഞൂറ് രൂപയും ബിരിയാണിയും ആയിരുന്നു.  കോർപൊറേറ്റ് മേഖലയിൽ കാണുന്ന Outsourcing  നയം തന്നെയാണ് രാഷ്ട്രീയത്തിലും സ്വീകരിക്കുന്നത്.  എതിരാളികളെ വക വരുത്തുന്നതുപോലും പൊഫഷണൽ സംഘങ്ങളാണ്, പാർട്ടി നേതാക്കൾ ഗൂഢാലോചന നടത്തി, ഫണ്ട് ചെലവാക്കി ഇരയെ കാണിച്ചു കൊടുക്കുന്നതുവരെ കൂടെ നിൽക്കും. കേസു വന്നാൽ അതിന്റെ ചിലവും വഹിക്കും. തൂക്കുമരത്തിൽ കയറാനൊന്നും  അവരെ കിട്ടില്ല.  നമ്മുടെ ഈർക്കിൽ പാർട്ടികൾക്ക് പോലും ചുരുങ്ങിയ തോതിൽ Outsourcing  സംവിധാനങ്ങളില്ലെങ്കിൽ  പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ പറ്റില്ല. ആം ആദ്മിയുടെ "അരാഷ്ട്രീയം" എന്ന പദം കൊണ്ടു  വിദഗ്ധൻ ഉദ്ദേശിച്ചത് അവർക്ക് ഈ വക സംവിധാനങ്ങൾ ഇല്ലെന്നും ഉടനെയൊന്നും ഉണ്ടാവില്ലെന്നുമാണു.

മാദ്ധ്യമങ്ങളുമായുള്ള കൂട്ടുകെട്ടും അവയുടെ മേലുള്ള നിയന്ത്രണവും പാർട്ടിയുടെ നിലനില്പ്പിന്നു അത്യാവശ്യമാണു.  നേരിനെ നുണയാക്കാനും മറിച്ചും ചെയ്യാനുള്ള അഭൗമമായ കഴിവാണ് പത്രങ്ങളെ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളുമായി അടുപ്പിക്കുന്നത്.  ഹിറ്റ്ലറുടെ അനുചരനായിരുന്ന ഗീബൽസ് ആണു ഈ കലയിൽ ഇവരുടെ ഗുരുനാഥൻ.  ഒരു നുണ പലതവണ ആവർത്തിച്ചാൽ അത് സത്യമായിത്തീരും  എന്ന തിയറിയുടെ  അടിസ്ഥാനത്തിലാണു അയാൾ നാസി ജർമനിയിൽ പുതിയ പുതിയ സത്യങ്ങൾ നിർമിച്ചെടുത്തത്.  ഈ പ്രവൃത്തിയിൽ മാദ്ധ്യമങ്ങൾക്കാണു മുഖ്യ പങ്ക്. രാഷ്ട്രീയക്കാർ വിത്തും വളവും കൊടുത്താൽ മതി.  ഈ നയത്തിന് നാട്ടിൽ വളക്കൂറുള്ള മണ്ണുണ്ടെന്നു ISRO ചാരക്കേസും എണ്ണമറ്റ പീഡനക്കേസുകളും തെളിയിച്ചു കഴിഞ്ഞു.  വാക്കുകളുടെ അർത്ഥം മാറ്റി നിരവധി തവണ പ്രയോഗിച്ച് പുതിയ അർത്ഥ തലങ്ങളിലേക്ക് കൊണ്ടു വരികയാണ് പത്രങ്ങളുടെ രീതി. അങ്ങനെ വന്ന ഒരു പ്രയോഗമാണ് "മതേതരൻ".  മതേതരത്വമെന്ന വാക്കിനർത്ഥം രാഷ്ട്രീയത്തിലും ഭരണത്തിലും മതം (religion എന്ന സങ്കുചിതമായ അർത്ഥത്തിൽ)  കയറിവരാൻ അനുവദിക്കാത്ത രീതി എന്നാണ്.  ഇന്ന് കണ്ടു വരുന്ന അർത്ഥം അനുസരിച്ചു  ഹൈന്ദവ വിശ്വാസി മത വാദിയും മറ്റുള്ളവരൊക്കെ മതേതരന്മാരും ആണു.  വിപ്ലവ പാർട്ടികളിലും മറ്റുമുള്ള ഹിന്ദുക്കളെ മതേതരന്മാരായി അംഗീകരിക്കുന്നത് അവർ ഹിന്ദുമതത്തെ തള്ളിപ്പറയുന്നതുകൊണ്ടാണു.  മറ്റു മതക്കാർക്ക് സ്വന്തം മതത്തെ തള്ളിപ്പറയേണ്ട  ആവശ്യമില്ല. അഞ്ചു നേരം നിസ്കരിച്ചാലും, കുമ്പസാരിച്ചാലും നിങ്ങൾ മതേതരൻ തന്നെ, പക്ഷെ നെറ്റിയിൽ ഒരു ചന്ദനക്കുറി യുണ്ടെങ്കിൽ അവൻ ഒരു മത മൗലിക വാദിയാണ്  

ബി ജെ പി യുടെ അഭൂതപൂർവമായ .വളർച്ചയും അതിൽ മറ്റു പാർട്ടികൾക്ക് വന്ന ഭയവുമാണ് ഈ വികല മതേതര സങ്കൽപത്തിനു കാരണം.  കേരളത്തിലെ ഹിന്ദുക്കൾ ഇതുവരെയായും ബി ജെ പി ക്ക് ഒരു സീറ്റ് പോലും കൊടുത്തിട്ടില്ല.  അവർ വോട്ടു ചെയ്യുന്നത് രാഷ്ട്രീയ നിലപാടുകൾ അനുസരിച്ചാണ്, അല്ലാതെ മതവിശ്വാസത്തിന്റെ പേരിലല്ല.  UDF LDF പാർട്ടികൾ സ്ഥാനാർത്ഥിയെ നിർണയിക്കുന്നത് വോട്ട് ബാങ്ക് രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ അടിസ്ഥനത്തിലാണു. ഒരു മണ്ഡലത്തിൽ വോട്ട് ബാങ്ക് ആയി പ്രവർത്തിക്കുന്ന വിഭാഗത്തിൽ നിന്ന് തന്നെയായിരിക്കും ഇടതിന്റെയും വലതിന്റെയും സ്ഥാനാർഥികൾ. മുസ്ലിം ആണെങ്കിൽ രണ്ടും മുസ്ലിം, ലത്തീനണെങ്കിൽ രണ്ടും ലത്തീൻ എന്നിങ്ങനെ പോകും സ്ഥനാർഥി നിർണയം.  ഈകോമാളിക്കളിക്കു നമ്മൾ മതേതര ജനാധിപത്യമെന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു ശീലിച്ചു.

ഇവർ നിയമസഭയിൽ പോയാൽ ജനത്തോടു കാണിക്കുന്ന പ്രതിബദ്ധത ബജറ്റ് അവതരണ വേളയിൽ നാം കണ്ടു കഴിഞ്ഞു.അഴിമതിയുടെ കൊടിമരം എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെട്ട ധനമന്ത്രി, കൊടിമരം തന്നെ ബജറ്റ് അവതരിപ്പിക്കണമെന്ന് വാശി പിടിക്കുന്ന മുഖ്യൻ , സാങ്കേതികമായി ബജറ്റ്  അവതരിപ്പിച്ചു എന്ന് പറയുന്ന സ്പീക്കർ, ലങ്കാ ദഹനത്തിന് പോയ ഹനുമാനെപ്പോലെ പെരുമാറുന്ന എം.എൽ എ മാർ, പല്ലും നഖവും കൊണ്ട് അഭിപ്രായം പറയുന്ന മഹിളാ രത്നങ്ങൾ.  ഇവരുടെയെല്ലാം നിയമ നിർമാണ പാടവം കണ്ട് ഹർഷ പുളകിതരായിരിക്കുകയാണു  കേരള ജനത.  അടുത്ത തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ഇവരെത്തന്നെ വേണം നിയമസഭയിലേക്കയക്കാൻ.  വേറെ എന്തുണ്ട് വഴി??

NOTA  എന്ന ചെറിയൊരു കച്ചിത്തുരുമ്പ് മാത്രമേ നമ്മുടെ കയ്യിൽ ഉള്ളൂ.  നോട്ട യ്ക്ക്  ബാലറ്റ് പേപ്പറിൽ പല്ല് കൊഴിഞ്ഞ മുത്തശ്ശിയുടെ ശക്തിയേ ഉള്ളു.  വാസ്തവത്തിൽ നോട്ട യുടെ ഊർജ്വസ്വലമായ അവതാരമാണ് ആം ആദ്മി.  കോണ്‍ഗ്രസ്സിനേയും ബി ജെ പി യേയും വിപ്ലവക്കാരെയും മായാവതിയെയും സഹിച്ചു മടുത്ത ദൽഹി നിവാസികൾ എല്ലാവരേയും ഒരുമിച്ചു തോൽപ്പിക്കാൻ സ്വീകരിച്ച മാർഗമാണിത്.  ഇത് നമ്മുടെ സംസ്ഥാനത്ത് സ്വയം രൂപം കൊള്ളേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ദൽഹിയിലെ തൊപ്പിയും ഹൈക്കമാണ്ടുമൊന്നും ഇവിടെ നട്ടു വേര് പിടിപ്പിക്കാൻ പറ്റില്ല.  ആം ആദ്മി പാർട്ടിയുടെ ബ്രാഞ്ച് തുറന്നു കുറെ പേർ തൊപ്പിയിട്ടു നടന്നാൽ സംഭവിക്കുന്നതല്ല ഈ പരിണാമം.  ഇന്നുള്ള പാർട്ടികൾ നമുക്കുവേണ്ടിയല്ല പ്രവർത്തിക്കുന്നതെന്ന തോന്നൽ സാധാരണക്കാർക്ക് വരണം, അത് രൂഢമൂലമായി ജനഹൃദയങ്ങളിലേക്കിറങ്ങണം.  നിയമസഭയുടെ  ഇക്കഴിഞ്ഞ ബജറ്റ് സമ്മേളനം ഈ വികാരത്തിലേക്കുള്ള കൃത്യമായ ചൂണ്ടു പലകയാണ്.  അവിടെ ഹോമിക്കപ്പെട്ടത് കമ്പ്യൂട്ടറും കസേരകളുമല്ല, ജനങ്ങളോടുള്ള ആദരവും സാമാന്യ മര്യാദയും അച്ചടക്കവുമാണു, സർവോപരി തങ്ങൾ ജനപ്രതിനിധികളാണെന്ന വിനയവും പ്രതിബദ്ധതയും. ഈ ഹോമകുണ്ഡത്തിൽ നിന്ന്   സർവപ്രഹരണായുധനായി  ഉയിർത്തെഴുന്നേൽക്കുന്ന സാധരണക്കാരനാണു ആം ആദ്മി. അത് വെറുമൊരു  രാഷ്ട്രീയ  പാർട്ടിയല്ല,  മഹത്തായ ഒരു സംഹാരശക്തിയാണു.